Aangezien we zo'n 10 minuten lopen van Topkapi afzaten 's ochtends, konden we het niet maken om tien voor vier de deur uit te gaan en dan daar hartelijk ontvangen worden voor onze moeilijke wandeltocht. Daarom stapten we met z'n allen vroeg op de bus naar de rand van de stad, om vanaf daar een toeristische wandeling terug te lopen.
De wandeling was erg mooi - we begonnen bij een moskee waar we (heel even, want het was heel druk!) om het hoekje gingen kijken en ons verbaasden over hoe groot het er was. Daarna vervolgden we onze reis, de laatste stappen aan het zetten tot we aan zouden komen bij ons eindpunt - het Topkapi Paleis. De meesten van ons hebben er 300 km voor moeten knokken, maar het was vooral voor Sedat speciaal - die had 3000 km gelopen!
Rond enen ging Sedat nog even naar de moskee (vrijdaggebed), terwijl de rest van de groep zich vergaapte aan een Mariakerk. Hier hebben we alle kunst bewonderd, heilig water gedronken en kaarsjes opgestoken. Daarna gingen we verder, met Sedat, langs de Bosporus.
Het was mooi om daar te lopen - alleen begon het wat laat te worden en moesten we een beetje opschieten. Na een uur lopen gingen we van de Bosporus af, de stad in (heel erg druk! Oppassen voor auto's). We wilden voordat we in Topkapi aankwamen eerst nog even langs het graf van onze sultan, Suleyman, omdat de hele reis daar om draaide! Jammer genoeg ging dat echt niet meer lukken in verband met tijdsnood.
Na wat tijd in de stad gelopen te hebben kwamen ineens de poorten van het Topkapi paleis tevoorschijn. Dit was een prachtig moment - we hadden het ECHT gehaald!! Terwijl we langzaam dichterbij kwamen (en alle bedelaars en marktverkopers negeerden) realiseerden we ons hoe mooi deze reis was, en hoe jammer het eigenlijk was dat het nu al voorbij was. Toen we door de poort gingen voelden we ons speciaal, en toen Sedat als laatste door de poort ging klonk er flink gejuich. ***
Daarna kwamen de journalisten - tientallen! Er was een Nederlands(-Poolse) bij, die alle Nederlandse mensen interviewde, de rest drong zich om Sedat heen. Daarna kwam er tv (waar ik zelfs een paar vragen in het Engels heb moeten beantwoorden!) en daarna nog de groepsfoto's. Drukte alom, maar het voelde erg goed, en we hebben allemaal enthousiast alle vragen beantwoordt en staan als een echte groep op alle foto's :).
Toen de pers ons weer met rust liet en we nog even met z'n allen wat gingen drinken, drong het pas echt tot ons door dat het nu voorbij was. Twee van ons zouden twee dagen daarna weer naar huis gaan, een paar gingen naar de kust - dit was een van onze laatste maaltijden. We bespraken onze mooiste momenten van de reis, en Frans liet met behulp van objecten zien hoe de reis voor hem was (o.a. een doornstruik, omdat we zoveel door de doorns moesten lopen, en een stukje wc-papier omdat Sedat zo'n scheetje is :P).
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment