Dag 11: De grotten

's Ochtends hebben we bij ons stamrestaurant (:P) ontbeten in Akalan - bij de Grieken. Zij hebben ons de weg laten zien hoe we het beste onze route van de dag konden starten - twee van ons zijn meegegaan in de auto om te kijken waar het beste beginpunt was.
We hadden een erg mooie wandeling over een onverhard weggetje (waar mijn voorkeur naar uit gaat, heb ik wel gemerkt!) naar Subasi. ***
Hier hebben we heerlijk brood gekocht en twee gidsen gestrikt - er waren twee jonge jongens op een motor die ons heel graag alle historische feitjes onderweg naar het volgende dorp lieten zien :).
Dus zo volgden we de motorrijders over een klein autoweggetje. We kwamen langs bunkers uit de Eerste Wereldoorlog, een oud mannetje die houtskool maakte, en uiteindelijk bij een 'grot'. Het enige nadeel van de grot was dat we eerst een steile helling af moesten, en het vanaf daar nog maar een mysterie bleef of we er echt in konden. Maar, avontuurlijk als wij waren, gingen we (met motor en al!) de helling af richting een klein bos.
Met de twee jongens voorop kropen we het bos door, ons afvragend of we niet naar het volgende dorp moesten gaan :P, tot het te dicht bebost was en we weer terug moesten. Een van de jongens ging snel op de motor terug naar boven om een bijl (!) te halen bij de oude man van het houtskool, en zo gingen we verder - Sedat was serieus een pad aan het hakken! *** We liepen langzaam maar zeker omlaag het bos in - we konden geen meter voor ons kijken aangezien overal takken waren, maar door de bijl kwam er steeds meer ruimte vrij waar we doorheen konden. De bomen werden hoger, dikker - het werd langzaam maar zeker donker in het bos, en met elke stap die we zetten werd het steeds kouder! (koude luchtstroom uit de grot - met elke meter konden we aan de lucht merken dat we dichterbij kwamen).
Uiteindelijk zagen we een grote zwarte ruimte en merkten we dat we in de grot aanbeland waren. Alleen dit was niet een normale grot - het was door mensen gemaakt (waarschijnlijk ook tijdens een oorlog) - METERS hoog, enorm, super mooi - en het was een gangenstelsel (een soort doolhof) dat naar Istanbul liep! :)
Dit was heel erg speciaal om te zien. *** *** ***

Even later, toen we weer veilig op de weg waren, hebben we afscheid genomen van de jongens. Ze lieten ons achter met instructies over hoe we in het volgende dorp moesten komen (bij de eerste driesprong links, twee driesprong rechts - niet anders doen, anders kom je in militair gebied). Hier gingen we weer echt de bossen in, en de bergen (grote heuvels) op. Het was een prachtige wandeling - we hebben heerlijk gestruind over kleine paadjes, en veel natuur gezien. Wel hebben we veel getwist over wat wel of niet een driesprong was, waardoor we uiteindelijk heel erg verdwaald raakten.
In principe was er geen reden tot paniek - we konden het wel vinden, deze dingen gebeurden. Maar toen er na een uur onenigheid kwam in de groep over waar we heen moesten en men langzaam begon te merken dat het water op raakte, werden we wel een beetje bang. We besloten naar de bergtop te klimmen en vanaf daar te kijken wat er in de wijde omgeving was - alleen maar meer bergen. We konden zien waar ons pad begon, bij de grot - maar dit was zeker wat uren lopen, en zo'n 5 heuvels weer op en af. Voor ons konden we ook alleen maar bergen zien.

Bij dit stukje begon ik echt in paniek te raken - ook vooral omdat niemand echt wist wat we moesten. Sedat was zijn gps vergeten, en we konden echt geen kant op. Sommige mensen wilden teruglopen - maar dit was zeker nog zo'n 3 uur, en ik kon eerlijk gezegd geen stap meer zetten. Ik wilde door en wonderbaarlijk genoeg een weg vinden :P, want ik had zo'n dorst en ik was zo moe! Ik had het gehad met die bergen.
De helft van de groep liep hoopvol door, en de rest had er geen vertrouwen meer in en bleef zitten. Het was allemaal heel erg hopeloos.
Toen werd ik ineens gebeld door mijn vriendje - ik was heel blij om tegen iemand aan te kunnen zeuren :P en wilde heel graag steun van hem, want ik was echt ten einde raad. Ik legde onze situatie uit, en toen bedacht Sedat ineens dat hij ons wel kon helpen..
Ik gaf de telefoon aan Sedat, die toevallig wel zijn trackr apparaatje bij zich had - een wonderbaarlijk apparaat dat signalen doorstuurt die mensen op internet kunnen oppakken!
Mijn vriendje keek waar we waren en vertelde dat er geen kilometer verderop een grote autoweg liep! Dit gaf me zoveel moed dat ik vooruit RENDE, ik had al mijn energie en hoop weer terug. Iets verder (nog wel bijna een uur lopen, maar met mijn energie kick had ik dat niet eens door) kwamen we aan bij een autoweg. Ik was zo blij en zo dankbaar dat mijn vriendje TOEN besloot om te bellen en ook nog zulk goed nieuws had! Hij was onze redder van de dag :P.

Op de weg stond er al een auto ons op te wachten. We hadden namelijk een adresje in dit dorp waar we konden slapen - een Nederlandse vrouw (Maria) die met een Turkse man (Sinan) getrouwd was. We stapten de auto in, dronken heel veel water en waren weer zo blij dat we veilig uit de bergen waren gekomen!
Onderweg zagen we ook nog met grote letters op de bergen staan dat het militair SCHIET terrein was en er absoluut niemand mocht komen :P, oftewel toen waren we nog blijer dat we er levend uit waren gekomen ;).

Sinan bracht ons naar een soort villa wijk waar hij en Maria woonden - het was weer heerlijk om ergens thuis te komen. Ook al kenden we Maria en Sinan niet, we voelden ons er meteen thuis (Maria was een heel erg enthousiaste en vrolijke vrouw die ons daar meer dan welkom liet voelen :)). We kregen allemaal bedden, en een eigen douche op de kamer.
Ze hadden een enorm huis - het grootste dat ik ooit gezien heb, als ik eerlijk ben - een prachtige woonkamer met een heel hoog plafond, meerdere slaapkamers met badkamer, een gigantische bostuin (met zwembad! :P) en Maria had een atelier - zij was kunstenares.

We doken binnen een paar minuten na aankomst het zwembad in (we hadden het zo warm van al het geklim in de bergen) en hebben daar heerlijk gezwommen! Daarna hebben we aan de bar in de tuin gezeten en wijn gedronken - voor het eerst in weken voor ons. We hadden ineens zoveel luxe, na het opdrogen in de bergen was dit een soort cultuurshock voor ons. De tafel boven op het terras werd gedekt, de barbecue ging aan, en we hebben gewoon zitten barbecueen! Wat moeten andere pelgrims wel niet van ons denken :P.
We hebben heel erg genoten van een avondje gewoon lekker niks hoeven doen, en alles wat we wilden bij de hand te hebben. We hebben heel leuk gepraat met Maria en Sinan - twee geweldig aardige mensen. Ze kennen ons omdat ze zelf van Istanbul naar Amsterdam willen lopen en hoorden dat Sedat het omgekeerd aan het doen was. Hierdoor hadden ze ook veel begrip voor ons en wilden ze in alle detail weten hoe de wandeling voor ons was en wat we voor hen konden aanraden qua training en bepakking.

's Avonds hebben we allemaal lekker in ons eigen bed gelegen en hebben we nog lekker nagenoten van alle gastvrijheid die we vandaag, en alle dagen daarvoor hebben meegemaakt :).