Dag 12: De verte

We waren met z'n allen vroeg opgestaan om nog lekker te ontbijten op het terras en daarna onze tocht voort te zetten. Toen we afscheid moesten nemen van Maria en Sinan hebben we ons gebruikelijke Vader Jacob gezongen - wat ook speciaal voor Maria erg leuk was omdat ze nu al 31 jaar in Turkije woont en erg blij was om een liedje uit haar jeugd te horen.
Na een paar minuten lopen kwamen Maria en Sinan ons achterna - ze wilden niet dat we gingen! :P
Sinan had aangeboden om onze tassen 2 dorpen verderop neer te zetten (geweldig!) en Maria wilde graag meelopen - die had zo genoten van onze verhalen en wilde zo graag ook zelf wandelen. Daarom zetten we er met een extra persoon op uit. ***

We liepen 's ochtends vroeg door een mooi dal. Het is vooral 's ochtends zo fijn om te lopen, als de zon net opgekomen is en alles stil is :). Dit was ook een super wandeling - totaal niet over wegen (maar dit keer ook niet dwars door zonnebloemvelden of doornstruiken :P), gewoon lekker door de grasvelden.
We kwamen 4 kilometer verder in het volgende dorp aan (Boyalik) en hebben daar weer lekker thee gedronken en veel met Maria gepraat.
De wandeling naar het volgende dorp was ongeveer hetzelfde - net zo mooi door de grasvelden. Het enige jammere was dat heel veel nat was, en overal blubber en modder was. Dit was vooral niet handig voor Maria, die met haar halve been (op haar sandalen!) door de modder was gezakt.

De laatste paar kilometers naar het volgende dorp waren spannend voor Sedat - hier wachtten namelijk zijn vrouw en dochter (10 jaar oud) op hem, die hij al zo'n 3 maanden niet had gezien! Dit was een heel erg mooi moment - hoe het gezin weer herenigd werd :). We hebben met een hele grote groep (de wandelaars, Maria, Sinan, dochter + vrouw van Sedat) geluncht voor we verder gingen. Maria en Sinan gingen weg, want die hadden 's avonds een concert.

Het volgende stuk lopen was heel leuk - de dochter en vrouw van Sedat liepen ook mee, dus het was voor iedereen heel leuk om die te zien en met ze te praten. We liepen langs een heel groot stuwmeer - kilometers en kilometers lang - en helemaal aan het einde van het meer zou Istanbul liggen!! :)
Deze wandeling was ook heel erg mooi. We zagen meerdere mensen picknicken, barbecueen of zwemmen bij het meer. In het begin van de dag was het nog heel erg warm, en hebben we een beetje geploeterd langs de waterkant. Toen we een pauze inlastten heb ik samen met Soraya (dochter van Sedat) en Marjan gezwommen in het meer - zoals altijd een van de hoogtepunten :). Zwemmen in die temperaturen is zo speciaal!
Na de pauze was het ook niet zo warm meer en hebben we heerlijk verder gelopen.

Op een gegeven moment, al wat later op de dag, werden we weer opgewacht door militairen - dit keer met blikjes fris en flesjes water! Ook dit was heel erg speciaal, en we hebben weer heerlijk kunnen drinken.
Toen we in de verte keken langs de rivier, konden we INEENS Istanbul zien liggen! Dit was zo mooi! Het was voor mij in ieder geval een heel erg emotioneel moment, dat al ons zwoegen en al die hitte zoiets moois heeft opgeleverd. Het was aan twee kanten van de rivier tegen de heuvel opgebouwd - witte gebouwen, en ergens bovenop een groot gebouw pronkte een Turkse vlag. Ik heb met open mond dit zitten aanschouwen, niet wetend dat het zo belonend kon zijn om na een lange pelgrimstocht het einde in zicht te zien :).

Aangezien Soraya wel moe werd na zo'n lange wandeling (en ik het ook wel weer gezien had :P de hele dag door hitte, vermoeidheid) zijn we samen in de bus van de militairen gekropen en hebben we lekker op de achterbank zitten praten en niet meer hoeven lopen. We reden heel erg langzaam achter de rest van de groep aan - de militairen moesten ze beschermen en ze niet alleen laten.
We hebben denk ik wel 2 uur achterin de bus gezeten, tot de verveelde jonge militairen het wel gezien hadden en ons alvast doorreden naar het volgende dorp. De vrouw van Sedat kroop ook bij ons in de auto (ze hadden zich er allebei niet echt op voorbereid, dus waren erg blij om in de auto te kunnen zitten) en wij reden door.

Het interessante van al die leger/politie verhalen is dat ze allemaal een eigen district binnen de provincie hebben en daar beslist NIET uit mogen. Het district van onze militairen hield zo'n halve kilometer voor het dorp op, en we werden er op de weg uitgegooid (ze konden niet anders). Daarom zaten we weer met 3 vrouwen en 8 tassen langs de weg. *** Het begon al te schemeren, langzaam maar zeker zou het donker worden, maar het was nog wel een uur of 2 lopen naar dit dorpje voor de anderen. Daarom smeekten we de militairen om ze mee te nemen (misschien moesten we nog wel tenten opzetten - er was uiteraard geen hotel in dit dorpje) en ons hier niet alleen te laten, langs de kant van de weg.
De militairen reden richting de groep en kwamen alvast aan met alleen Frans - ze vonden het veiliger als er een man bij deze 3 vrouwen zat! :P
Daarna werden ook de anderen opgehaald en zaten wij met z'n 4en langs de weg. In de verte zagen we een politiebusje aan komen rijden en wij grapten al dat hier onze volgende rit was :P. Ironisch genoeg was dit geen grapje en kwam de politie WEER naar ons toe om voor ons te zorgen! Alleen hier kwam dus heel erg dat districten-gedoe boven - de militairen waren heel aardig omdat ze ons al eventjes kenden - we hebben een tijdje door hun district gereden - maar de politie wist niet zo goed wie we waren en moest ons nog echt leren kennen. Daarom waren ze formeel, deftig en achterdochtig. Dit gebeurt elke keer - ze komen formeel op ons af, maar aan het einde van het district hebben we een heerlijke tijd met elkaar gehad.

Toen uiteindelijk heel de groep er was kropen we met z'n allen in het busje (het was al donker - 22:00 gok ik) dat ons naar een restaurantje een paar dorpjes verder bracht. Dit restaurantje was al lang dicht, en de mensen werden uit bed gehaald om nog voor ons te kunnen zorgen! (wel was ook te merken dat we dichterbij Istanbul kwamen - ik gokte dat we zo'n 50 lire voor de hele groep moesten betalen (we hebben al 2 weken lang voor NIKS gegeten :P), maar dit keer was het toch echt 250).
Hierna kropen we weer het politiebusje in en gingen we (met zwaailichten en al!!) richting Istanbul.

De agenten hadden nachtdienst en waren intussen al vrienden van ons geworden ;). Daarom wilden ze, voordat ze ons ergens achterlieten bij een slaapplek, eerst een tour geven. We reden op een gegeven moment de buitenwijk van Istanbul binnen, en er ging zo'n grote kick door me heen - we hebben het gehaald! We zijn in Istanbul aangekomen!! Ik was heel erg enthousiast en trots :).
Onze eerste stop van de tour was bij een waterleidingbedrijf (waar deze agenten waarschijnlijk elke nacht kwamen om thee te drinken - ze waren niet verbaasd dat we kwamen en ze begonnen meteen als oude vrienden met elkaar te praten). Hier hebben we zulke mooie dingen gezien - op de weg erheen, door het pikdonker, zag ik dat de weg helemaal vol lag met witte dingen. Ik kon niet goed zien wat het was, en was heel erg benieuwd. Toen we eventjes langzamer reden zag ik wat het was - sprinkhanen! ENORME sprinkhanen - zeker zo groot als mijn hand. En de hele weg lag vol, het waren er duizenden! De agenten stopten even zodat we ze konden bewonderen, en we zagen ze met z'n allen tegelijk zo de weg over springen (daarna schuldig voelen toen we verder reden, omdat we per seconde over zo'n 10 sprinkhanen reden :P). Ook was ik heel blij dat ik niet buiten stond, want deze insecten waren toch echt wel de grootste die ik ooit gezien had.

Onze tweede stop was bij het stuwmeer - we zagen overal lichtjes langs het water en keken benieuwd naar wat dit was. Opeens werd het ons duidelijk - vissers! Er zaten tientallen vissers, allemaal met hun tentje en vuurtje, langs het water. Als we naar beneden keken zagen we ze zitten, maar ook kilometers verderop zagen we nog lichtjes. Dit was heel mooi om te zien, dat ze met z'n allen met hun tentjes OVERAL bij het meer zaten te vissen 's nachts :). ***

We dronken thee bij de mensen van het waterleidingsbedrijf, die duidelijk heel erg blij waren om mensen daar te zien (naast de agenten). Weer werd alles en iedereen erbij gehaald (via de telefoon opgeroepen!), maar dit keer was het echt midden in de nacht en werden mensen uit bed gehaald om de buitenlanders te zien. Daarna begonnen we wel echt moe te worden en bedankten we de agenten - nu wilden we wel echt naar een hotel. Daarom moesten ze hun leuke nachtdienst opgeven om voor ons een hotel te zoeken in het voor mij oh zo mysterieuze en mooie Istanbul.

Uiteindelijk hield in Istanbul ook ergens middenin de stad hun district op en werden we in de taxi naar ons hotel gebracht, waar we allemaal als een blok hebben geslapen - nagenietend van het feit dat we 3 uur lang met zwaailichten aan (!) door de stad zijn gereden.