Dag 10: De Grieken

Na een heel erg lange nacht hebben we lekker uıtgeslapen en zıjn we (redelıjk) opgeknapt op de bus gestapt. We hebben met Sedat gebeld, en die was zelf ook ziek geworden! Aangezien hij op een strak tijdschema zit moest hij wel doorlopen, maar het is allemaal goed gegaan!

Het eindpunt van de groep zou het dorpje Akalan zijn - daarom zijn we op het hotelbusje gestapt en hebben we weer een mooie busrit gehad (al die asfalt wegen zien waar we NIET langs hoefden te lopen! :P). Op de helft kwamen we de rest van de groep nog tegen - die hebben we uitgebreid geknuffeld (we hadden ze wel een hele dag niet gezien!) en veel succes gewenst voor de rest van de dag (terwijl wij nog eventjes lekker lui door reden - wat ook flink nodig was voor onze voeten + ziekheid).

We kwamen met z'n drieen in Akalan aan en gingen, zoals gewoonlijk, in het theehuis zitten. Terwijl we ons hardop verbaasden over het feit dat we nooit vrouwen zagen in deze cafe's, kwamen er natuurlijk weer hordes mannen aanlopen die heel erg benieuwd waren wat buitenlanders in hun kleine dorpje deden en geanimeerd Turks aan het praten waren. We hebben ze de kaart laten zien ('Kijk, dit hebben we al gelopen, en hier gaan we heen: Istanbul!'), waarop ook zoals gewoonlijk weer een taxi werd gebeld :P. In Turkije lopen alleen de arme mensen, en als ze een stel rijke Westerlingen zien kunnen ze niet begrijpen dat we echt naar Istanbul lopen. Alleen dit keer begrepen ze het - we lopen - maar waarom? Hierdoor werd voor de laatste keer de telefoon gepakt en werd er 'iemand' gebeld. Wij gingen weer lekker zitten en lieten ze maar met rust - er is niet veel contact mogelijk zonder Sedat erbij - en dronken lekker lui onze thee, terwijl de tassen van de rest van de groep in de hoek van het terras zaten te wachten. ***

Een paar minuten later kwam er een heel erg enthousiast meisje het terras opgerend - zij was het die gebeld was! Het was een meisje van begin 20 die Engels kon praten (waarschijnlijk de enige van heel het dorp!) en die heel erg blij was met eindelijk eens leven in haar saaie dorpje. We hebben heel erg lang daar zitten praten - het meisje bleef heel blij en was constant aan het lachen. Wij vroegen haar waarom er nooit vrouwen in de cafe's zaten, en ze zei dat het echt verboden was! (en wij zitten er elke dag! :P haalt niet weg dat we het een beetje onzin vinden?)Ze vertelde ook dat ze Grieks was, maar haar hele leven al in Turkije woonde, en dat haar ouders een restaurantje hadden verderop. Wij begonnen wel honger te krijgen en waren heel erg blij om weer (! we worden verwend!) warm eten te krijgen. Daarom gingen we met onze nieuwe vriendin mee naar het restaurantje waar we warm ontvangen werden door haar ouders :). *** Dit was ook heel erg mooi - het hele feit dat er iemand werd gebeld om voor ons te vertalen en ons op ons gemak te laten voelen.

Toen we gegeten hadden kregen we heel veel slaapmogelijkheden aangeboden - we hebben een paar achtertuinen, hangmatten en moestuintjes gezien ***, maar niks was echt iets waar we veel aan hadden met onze tenten (te hobbelig, te steil, etc). Uiteindelijk werd de burgemeester er weer bij gehaald (en dit allemaal binnen een paar minuten - we hadden zelf niet veel tijd om het te bevatten :P) die een huis voor ons had!
Het huisje was een verlaten medisch station (niet lang geleden gebouwd - waarschijnlijk nooit iets mee gedaan, jammer genoeg) wat ECHT perfect was! We hadden een eigen voortuin, toilet, drie slaapkamers, een keuken..! *** ***
Dit was weer een van die ongelooflijke dingen die je meemaakt - we waren drie vrouwen, hopeloos verdwaald :P, met acht grote rugzakken in een cafe - een uur later waren we drie vrouwen helemaal op ons gemak in een dorpje.. met een eigen huis, aangeboden gekregen door de burgemeester!

Alle tassen stonden nog in het cafe, maar ook dat bleek geen probleem te zijn voor deze gemeenschap. Toen we terug waren in het cafeetje stond er een grote tractor met achter een grote laadbak. Met z'n allen hebben we de tassen in de bak geladen, en ik heb samen met het Griekse meisje (Hülya) achterop gestaan terwijl we door het dorp reden.
De tassen werden door de burgemeester het huis in gedragen, en toen onze chauffeur binnen merkte dat we geen douchekop hadden was hij snel weer het dorp ingegaan om ook nog onze eigen douchekop aan te schaffen. ***
Toen was het perfect - dak boven ons hoofd, tuin, toilet, douche! We hebben ze duizenden keren bedankt en voelden ons erg vredig. We hebben onze matjes neergelegd en zijn nog even een paar uurtjes gaan liggen - het was allemaal wel erg veel voor ons.

Toen we later op de middag wakker werden hebben we het dorp verkent - in de moskee gekeken (waar bovenin een schooltje zat!) en broodjes gegeten in het park. Terwijl we lekker zaten te eten kwam de rest van de groep gehavend aan - ze hadden door doorns moeten lopen, en over het hete asfalt - ze verzekerden ons ervan dat we niet veel gemist hebben.
We hebben ze snel het huis laten zien (wat ze uiteraard helemaal geweldig vonden!) en iedereen heeft de splinternieuwe douche geprobeerd.
's Avonds aten we weer bij het Griekse gezin - die heel erg blij waren om zo'n grote groep te ontvangen. We konden vanuit het raam het levende voorbeeld zien van hoe druk het 's avonds werd bij een bron - er stond een hele file voor de kraantjes met het gezonde water. Mensen vulden liters en liters met flessen en gingen dan weer naar huis.