De tocht van Kapikule naar Istanbul is een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Ik weet zeker dat ik, in heel mijn leven, nooit meer zoiets speciaals zal zien! Alles geeft zo'n prachtig gevoel - de dorpelingen die zo verbaasd, maar ook zo blij zijn om je te zien, en je alles geven wat ze te bieden hebben.. De politie en het leger, die compleet uit hun rol vallen als ze je zien en flink aan het opscheppen zijn met hun zwaailichten, maar ook gewoon heel erg lief kunnen zijn en waar je uren mee kan zitten om Frans mee te praten.. En gewoon het gevoel wat je krijgt van het lopen - zo'n ultieme vrijheid, de lange lange weg die uitstrekt tot aan de horizon, of de berg over, en dat je weet dat je hem kan trotseren - dit zijn maar een paar van de prachtige dingen die we hebben meegemaakt.
En ook al zat het soms tegen - geen water meer, verdwaald - die dingen horen er ook maar bij, en vallen in het niet bij het geweldige gevoel wat je krijgt als je deze fantastische wandeling volbracht hebt.
Ik weet dat er nu flinke plannen zijn om dit een officiele route te maken - de ECHTE Sultan's trail - en zodra alle wegen en routes geperfectioneerd zijn, zal ik iedereen (!) aanraden om het ook te lopen. Ook al zal niet iedereen politie hebben om ze overal te volgen en te beschermen, ik weet zeker dat iedereen zijn eigen mooie dingen op de route mee zal maken waar ik jaloers op zal zijn :).
Tuesday, August 11, 2009
Dag 13: Topkapi
Aangezien we zo'n 10 minuten lopen van Topkapi afzaten 's ochtends, konden we het niet maken om tien voor vier de deur uit te gaan en dan daar hartelijk ontvangen worden voor onze moeilijke wandeltocht. Daarom stapten we met z'n allen vroeg op de bus naar de rand van de stad, om vanaf daar een toeristische wandeling terug te lopen.
De wandeling was erg mooi - we begonnen bij een moskee waar we (heel even, want het was heel druk!) om het hoekje gingen kijken en ons verbaasden over hoe groot het er was. Daarna vervolgden we onze reis, de laatste stappen aan het zetten tot we aan zouden komen bij ons eindpunt - het Topkapi Paleis. De meesten van ons hebben er 300 km voor moeten knokken, maar het was vooral voor Sedat speciaal - die had 3000 km gelopen!
Rond enen ging Sedat nog even naar de moskee (vrijdaggebed), terwijl de rest van de groep zich vergaapte aan een Mariakerk. Hier hebben we alle kunst bewonderd, heilig water gedronken en kaarsjes opgestoken. Daarna gingen we verder, met Sedat, langs de Bosporus.
Het was mooi om daar te lopen - alleen begon het wat laat te worden en moesten we een beetje opschieten. Na een uur lopen gingen we van de Bosporus af, de stad in (heel erg druk! Oppassen voor auto's). We wilden voordat we in Topkapi aankwamen eerst nog even langs het graf van onze sultan, Suleyman, omdat de hele reis daar om draaide! Jammer genoeg ging dat echt niet meer lukken in verband met tijdsnood.
Na wat tijd in de stad gelopen te hebben kwamen ineens de poorten van het Topkapi paleis tevoorschijn. Dit was een prachtig moment - we hadden het ECHT gehaald!! Terwijl we langzaam dichterbij kwamen (en alle bedelaars en marktverkopers negeerden) realiseerden we ons hoe mooi deze reis was, en hoe jammer het eigenlijk was dat het nu al voorbij was. Toen we door de poort gingen voelden we ons speciaal, en toen Sedat als laatste door de poort ging klonk er flink gejuich. ***
Daarna kwamen de journalisten - tientallen! Er was een Nederlands(-Poolse) bij, die alle Nederlandse mensen interviewde, de rest drong zich om Sedat heen. Daarna kwam er tv (waar ik zelfs een paar vragen in het Engels heb moeten beantwoorden!) en daarna nog de groepsfoto's. Drukte alom, maar het voelde erg goed, en we hebben allemaal enthousiast alle vragen beantwoordt en staan als een echte groep op alle foto's :).
Toen de pers ons weer met rust liet en we nog even met z'n allen wat gingen drinken, drong het pas echt tot ons door dat het nu voorbij was. Twee van ons zouden twee dagen daarna weer naar huis gaan, een paar gingen naar de kust - dit was een van onze laatste maaltijden. We bespraken onze mooiste momenten van de reis, en Frans liet met behulp van objecten zien hoe de reis voor hem was (o.a. een doornstruik, omdat we zoveel door de doorns moesten lopen, en een stukje wc-papier omdat Sedat zo'n scheetje is :P).
De wandeling was erg mooi - we begonnen bij een moskee waar we (heel even, want het was heel druk!) om het hoekje gingen kijken en ons verbaasden over hoe groot het er was. Daarna vervolgden we onze reis, de laatste stappen aan het zetten tot we aan zouden komen bij ons eindpunt - het Topkapi Paleis. De meesten van ons hebben er 300 km voor moeten knokken, maar het was vooral voor Sedat speciaal - die had 3000 km gelopen!
Rond enen ging Sedat nog even naar de moskee (vrijdaggebed), terwijl de rest van de groep zich vergaapte aan een Mariakerk. Hier hebben we alle kunst bewonderd, heilig water gedronken en kaarsjes opgestoken. Daarna gingen we verder, met Sedat, langs de Bosporus.
Het was mooi om daar te lopen - alleen begon het wat laat te worden en moesten we een beetje opschieten. Na een uur lopen gingen we van de Bosporus af, de stad in (heel erg druk! Oppassen voor auto's). We wilden voordat we in Topkapi aankwamen eerst nog even langs het graf van onze sultan, Suleyman, omdat de hele reis daar om draaide! Jammer genoeg ging dat echt niet meer lukken in verband met tijdsnood.
Na wat tijd in de stad gelopen te hebben kwamen ineens de poorten van het Topkapi paleis tevoorschijn. Dit was een prachtig moment - we hadden het ECHT gehaald!! Terwijl we langzaam dichterbij kwamen (en alle bedelaars en marktverkopers negeerden) realiseerden we ons hoe mooi deze reis was, en hoe jammer het eigenlijk was dat het nu al voorbij was. Toen we door de poort gingen voelden we ons speciaal, en toen Sedat als laatste door de poort ging klonk er flink gejuich. ***
Daarna kwamen de journalisten - tientallen! Er was een Nederlands(-Poolse) bij, die alle Nederlandse mensen interviewde, de rest drong zich om Sedat heen. Daarna kwam er tv (waar ik zelfs een paar vragen in het Engels heb moeten beantwoorden!) en daarna nog de groepsfoto's. Drukte alom, maar het voelde erg goed, en we hebben allemaal enthousiast alle vragen beantwoordt en staan als een echte groep op alle foto's :).
Toen de pers ons weer met rust liet en we nog even met z'n allen wat gingen drinken, drong het pas echt tot ons door dat het nu voorbij was. Twee van ons zouden twee dagen daarna weer naar huis gaan, een paar gingen naar de kust - dit was een van onze laatste maaltijden. We bespraken onze mooiste momenten van de reis, en Frans liet met behulp van objecten zien hoe de reis voor hem was (o.a. een doornstruik, omdat we zoveel door de doorns moesten lopen, en een stukje wc-papier omdat Sedat zo'n scheetje is :P).
Friday, August 7, 2009
Dag 12: De verte
We waren met z'n allen vroeg opgestaan om nog lekker te ontbijten op het terras en daarna onze tocht voort te zetten. Toen we afscheid moesten nemen van Maria en Sinan hebben we ons gebruikelijke Vader Jacob gezongen - wat ook speciaal voor Maria erg leuk was omdat ze nu al 31 jaar in Turkije woont en erg blij was om een liedje uit haar jeugd te horen.
Na een paar minuten lopen kwamen Maria en Sinan ons achterna - ze wilden niet dat we gingen! :P
Sinan had aangeboden om onze tassen 2 dorpen verderop neer te zetten (geweldig!) en Maria wilde graag meelopen - die had zo genoten van onze verhalen en wilde zo graag ook zelf wandelen. Daarom zetten we er met een extra persoon op uit. ***
We liepen 's ochtends vroeg door een mooi dal. Het is vooral 's ochtends zo fijn om te lopen, als de zon net opgekomen is en alles stil is :). Dit was ook een super wandeling - totaal niet over wegen (maar dit keer ook niet dwars door zonnebloemvelden of doornstruiken :P), gewoon lekker door de grasvelden.
We kwamen 4 kilometer verder in het volgende dorp aan (Boyalik) en hebben daar weer lekker thee gedronken en veel met Maria gepraat.
De wandeling naar het volgende dorp was ongeveer hetzelfde - net zo mooi door de grasvelden. Het enige jammere was dat heel veel nat was, en overal blubber en modder was. Dit was vooral niet handig voor Maria, die met haar halve been (op haar sandalen!) door de modder was gezakt.
De laatste paar kilometers naar het volgende dorp waren spannend voor Sedat - hier wachtten namelijk zijn vrouw en dochter (10 jaar oud) op hem, die hij al zo'n 3 maanden niet had gezien! Dit was een heel erg mooi moment - hoe het gezin weer herenigd werd :). We hebben met een hele grote groep (de wandelaars, Maria, Sinan, dochter + vrouw van Sedat) geluncht voor we verder gingen. Maria en Sinan gingen weg, want die hadden 's avonds een concert.
Het volgende stuk lopen was heel leuk - de dochter en vrouw van Sedat liepen ook mee, dus het was voor iedereen heel leuk om die te zien en met ze te praten. We liepen langs een heel groot stuwmeer - kilometers en kilometers lang - en helemaal aan het einde van het meer zou Istanbul liggen!! :)
Deze wandeling was ook heel erg mooi. We zagen meerdere mensen picknicken, barbecueen of zwemmen bij het meer. In het begin van de dag was het nog heel erg warm, en hebben we een beetje geploeterd langs de waterkant. Toen we een pauze inlastten heb ik samen met Soraya (dochter van Sedat) en Marjan gezwommen in het meer - zoals altijd een van de hoogtepunten :). Zwemmen in die temperaturen is zo speciaal!
Na de pauze was het ook niet zo warm meer en hebben we heerlijk verder gelopen.
Op een gegeven moment, al wat later op de dag, werden we weer opgewacht door militairen - dit keer met blikjes fris en flesjes water! Ook dit was heel erg speciaal, en we hebben weer heerlijk kunnen drinken.
Toen we in de verte keken langs de rivier, konden we INEENS Istanbul zien liggen! Dit was zo mooi! Het was voor mij in ieder geval een heel erg emotioneel moment, dat al ons zwoegen en al die hitte zoiets moois heeft opgeleverd. Het was aan twee kanten van de rivier tegen de heuvel opgebouwd - witte gebouwen, en ergens bovenop een groot gebouw pronkte een Turkse vlag. Ik heb met open mond dit zitten aanschouwen, niet wetend dat het zo belonend kon zijn om na een lange pelgrimstocht het einde in zicht te zien :).
Aangezien Soraya wel moe werd na zo'n lange wandeling (en ik het ook wel weer gezien had :P de hele dag door hitte, vermoeidheid) zijn we samen in de bus van de militairen gekropen en hebben we lekker op de achterbank zitten praten en niet meer hoeven lopen. We reden heel erg langzaam achter de rest van de groep aan - de militairen moesten ze beschermen en ze niet alleen laten.
We hebben denk ik wel 2 uur achterin de bus gezeten, tot de verveelde jonge militairen het wel gezien hadden en ons alvast doorreden naar het volgende dorp. De vrouw van Sedat kroop ook bij ons in de auto (ze hadden zich er allebei niet echt op voorbereid, dus waren erg blij om in de auto te kunnen zitten) en wij reden door.
Het interessante van al die leger/politie verhalen is dat ze allemaal een eigen district binnen de provincie hebben en daar beslist NIET uit mogen. Het district van onze militairen hield zo'n halve kilometer voor het dorp op, en we werden er op de weg uitgegooid (ze konden niet anders). Daarom zaten we weer met 3 vrouwen en 8 tassen langs de weg. *** Het begon al te schemeren, langzaam maar zeker zou het donker worden, maar het was nog wel een uur of 2 lopen naar dit dorpje voor de anderen. Daarom smeekten we de militairen om ze mee te nemen (misschien moesten we nog wel tenten opzetten - er was uiteraard geen hotel in dit dorpje) en ons hier niet alleen te laten, langs de kant van de weg.
De militairen reden richting de groep en kwamen alvast aan met alleen Frans - ze vonden het veiliger als er een man bij deze 3 vrouwen zat! :P
Daarna werden ook de anderen opgehaald en zaten wij met z'n 4en langs de weg. In de verte zagen we een politiebusje aan komen rijden en wij grapten al dat hier onze volgende rit was :P. Ironisch genoeg was dit geen grapje en kwam de politie WEER naar ons toe om voor ons te zorgen! Alleen hier kwam dus heel erg dat districten-gedoe boven - de militairen waren heel aardig omdat ze ons al eventjes kenden - we hebben een tijdje door hun district gereden - maar de politie wist niet zo goed wie we waren en moest ons nog echt leren kennen. Daarom waren ze formeel, deftig en achterdochtig. Dit gebeurt elke keer - ze komen formeel op ons af, maar aan het einde van het district hebben we een heerlijke tijd met elkaar gehad.
Toen uiteindelijk heel de groep er was kropen we met z'n allen in het busje (het was al donker - 22:00 gok ik) dat ons naar een restaurantje een paar dorpjes verder bracht. Dit restaurantje was al lang dicht, en de mensen werden uit bed gehaald om nog voor ons te kunnen zorgen! (wel was ook te merken dat we dichterbij Istanbul kwamen - ik gokte dat we zo'n 50 lire voor de hele groep moesten betalen (we hebben al 2 weken lang voor NIKS gegeten :P), maar dit keer was het toch echt 250).
Hierna kropen we weer het politiebusje in en gingen we (met zwaailichten en al!!) richting Istanbul.
De agenten hadden nachtdienst en waren intussen al vrienden van ons geworden ;). Daarom wilden ze, voordat ze ons ergens achterlieten bij een slaapplek, eerst een tour geven. We reden op een gegeven moment de buitenwijk van Istanbul binnen, en er ging zo'n grote kick door me heen - we hebben het gehaald! We zijn in Istanbul aangekomen!! Ik was heel erg enthousiast en trots :).
Onze eerste stop van de tour was bij een waterleidingbedrijf (waar deze agenten waarschijnlijk elke nacht kwamen om thee te drinken - ze waren niet verbaasd dat we kwamen en ze begonnen meteen als oude vrienden met elkaar te praten). Hier hebben we zulke mooie dingen gezien - op de weg erheen, door het pikdonker, zag ik dat de weg helemaal vol lag met witte dingen. Ik kon niet goed zien wat het was, en was heel erg benieuwd. Toen we eventjes langzamer reden zag ik wat het was - sprinkhanen! ENORME sprinkhanen - zeker zo groot als mijn hand. En de hele weg lag vol, het waren er duizenden! De agenten stopten even zodat we ze konden bewonderen, en we zagen ze met z'n allen tegelijk zo de weg over springen (daarna schuldig voelen toen we verder reden, omdat we per seconde over zo'n 10 sprinkhanen reden :P). Ook was ik heel blij dat ik niet buiten stond, want deze insecten waren toch echt wel de grootste die ik ooit gezien had.
Onze tweede stop was bij het stuwmeer - we zagen overal lichtjes langs het water en keken benieuwd naar wat dit was. Opeens werd het ons duidelijk - vissers! Er zaten tientallen vissers, allemaal met hun tentje en vuurtje, langs het water. Als we naar beneden keken zagen we ze zitten, maar ook kilometers verderop zagen we nog lichtjes. Dit was heel mooi om te zien, dat ze met z'n allen met hun tentjes OVERAL bij het meer zaten te vissen 's nachts :). ***
We dronken thee bij de mensen van het waterleidingsbedrijf, die duidelijk heel erg blij waren om mensen daar te zien (naast de agenten). Weer werd alles en iedereen erbij gehaald (via de telefoon opgeroepen!), maar dit keer was het echt midden in de nacht en werden mensen uit bed gehaald om de buitenlanders te zien. Daarna begonnen we wel echt moe te worden en bedankten we de agenten - nu wilden we wel echt naar een hotel. Daarom moesten ze hun leuke nachtdienst opgeven om voor ons een hotel te zoeken in het voor mij oh zo mysterieuze en mooie Istanbul.
Uiteindelijk hield in Istanbul ook ergens middenin de stad hun district op en werden we in de taxi naar ons hotel gebracht, waar we allemaal als een blok hebben geslapen - nagenietend van het feit dat we 3 uur lang met zwaailichten aan (!) door de stad zijn gereden.
Na een paar minuten lopen kwamen Maria en Sinan ons achterna - ze wilden niet dat we gingen! :P
Sinan had aangeboden om onze tassen 2 dorpen verderop neer te zetten (geweldig!) en Maria wilde graag meelopen - die had zo genoten van onze verhalen en wilde zo graag ook zelf wandelen. Daarom zetten we er met een extra persoon op uit. ***
We liepen 's ochtends vroeg door een mooi dal. Het is vooral 's ochtends zo fijn om te lopen, als de zon net opgekomen is en alles stil is :). Dit was ook een super wandeling - totaal niet over wegen (maar dit keer ook niet dwars door zonnebloemvelden of doornstruiken :P), gewoon lekker door de grasvelden.
We kwamen 4 kilometer verder in het volgende dorp aan (Boyalik) en hebben daar weer lekker thee gedronken en veel met Maria gepraat.
De wandeling naar het volgende dorp was ongeveer hetzelfde - net zo mooi door de grasvelden. Het enige jammere was dat heel veel nat was, en overal blubber en modder was. Dit was vooral niet handig voor Maria, die met haar halve been (op haar sandalen!) door de modder was gezakt.
De laatste paar kilometers naar het volgende dorp waren spannend voor Sedat - hier wachtten namelijk zijn vrouw en dochter (10 jaar oud) op hem, die hij al zo'n 3 maanden niet had gezien! Dit was een heel erg mooi moment - hoe het gezin weer herenigd werd :). We hebben met een hele grote groep (de wandelaars, Maria, Sinan, dochter + vrouw van Sedat) geluncht voor we verder gingen. Maria en Sinan gingen weg, want die hadden 's avonds een concert.
Het volgende stuk lopen was heel leuk - de dochter en vrouw van Sedat liepen ook mee, dus het was voor iedereen heel leuk om die te zien en met ze te praten. We liepen langs een heel groot stuwmeer - kilometers en kilometers lang - en helemaal aan het einde van het meer zou Istanbul liggen!! :)
Deze wandeling was ook heel erg mooi. We zagen meerdere mensen picknicken, barbecueen of zwemmen bij het meer. In het begin van de dag was het nog heel erg warm, en hebben we een beetje geploeterd langs de waterkant. Toen we een pauze inlastten heb ik samen met Soraya (dochter van Sedat) en Marjan gezwommen in het meer - zoals altijd een van de hoogtepunten :). Zwemmen in die temperaturen is zo speciaal!
Na de pauze was het ook niet zo warm meer en hebben we heerlijk verder gelopen.
Op een gegeven moment, al wat later op de dag, werden we weer opgewacht door militairen - dit keer met blikjes fris en flesjes water! Ook dit was heel erg speciaal, en we hebben weer heerlijk kunnen drinken.
Toen we in de verte keken langs de rivier, konden we INEENS Istanbul zien liggen! Dit was zo mooi! Het was voor mij in ieder geval een heel erg emotioneel moment, dat al ons zwoegen en al die hitte zoiets moois heeft opgeleverd. Het was aan twee kanten van de rivier tegen de heuvel opgebouwd - witte gebouwen, en ergens bovenop een groot gebouw pronkte een Turkse vlag. Ik heb met open mond dit zitten aanschouwen, niet wetend dat het zo belonend kon zijn om na een lange pelgrimstocht het einde in zicht te zien :).
Aangezien Soraya wel moe werd na zo'n lange wandeling (en ik het ook wel weer gezien had :P de hele dag door hitte, vermoeidheid) zijn we samen in de bus van de militairen gekropen en hebben we lekker op de achterbank zitten praten en niet meer hoeven lopen. We reden heel erg langzaam achter de rest van de groep aan - de militairen moesten ze beschermen en ze niet alleen laten.
We hebben denk ik wel 2 uur achterin de bus gezeten, tot de verveelde jonge militairen het wel gezien hadden en ons alvast doorreden naar het volgende dorp. De vrouw van Sedat kroop ook bij ons in de auto (ze hadden zich er allebei niet echt op voorbereid, dus waren erg blij om in de auto te kunnen zitten) en wij reden door.
Het interessante van al die leger/politie verhalen is dat ze allemaal een eigen district binnen de provincie hebben en daar beslist NIET uit mogen. Het district van onze militairen hield zo'n halve kilometer voor het dorp op, en we werden er op de weg uitgegooid (ze konden niet anders). Daarom zaten we weer met 3 vrouwen en 8 tassen langs de weg. *** Het begon al te schemeren, langzaam maar zeker zou het donker worden, maar het was nog wel een uur of 2 lopen naar dit dorpje voor de anderen. Daarom smeekten we de militairen om ze mee te nemen (misschien moesten we nog wel tenten opzetten - er was uiteraard geen hotel in dit dorpje) en ons hier niet alleen te laten, langs de kant van de weg.
De militairen reden richting de groep en kwamen alvast aan met alleen Frans - ze vonden het veiliger als er een man bij deze 3 vrouwen zat! :P
Daarna werden ook de anderen opgehaald en zaten wij met z'n 4en langs de weg. In de verte zagen we een politiebusje aan komen rijden en wij grapten al dat hier onze volgende rit was :P. Ironisch genoeg was dit geen grapje en kwam de politie WEER naar ons toe om voor ons te zorgen! Alleen hier kwam dus heel erg dat districten-gedoe boven - de militairen waren heel aardig omdat ze ons al eventjes kenden - we hebben een tijdje door hun district gereden - maar de politie wist niet zo goed wie we waren en moest ons nog echt leren kennen. Daarom waren ze formeel, deftig en achterdochtig. Dit gebeurt elke keer - ze komen formeel op ons af, maar aan het einde van het district hebben we een heerlijke tijd met elkaar gehad.
Toen uiteindelijk heel de groep er was kropen we met z'n allen in het busje (het was al donker - 22:00 gok ik) dat ons naar een restaurantje een paar dorpjes verder bracht. Dit restaurantje was al lang dicht, en de mensen werden uit bed gehaald om nog voor ons te kunnen zorgen! (wel was ook te merken dat we dichterbij Istanbul kwamen - ik gokte dat we zo'n 50 lire voor de hele groep moesten betalen (we hebben al 2 weken lang voor NIKS gegeten :P), maar dit keer was het toch echt 250).
Hierna kropen we weer het politiebusje in en gingen we (met zwaailichten en al!!) richting Istanbul.
De agenten hadden nachtdienst en waren intussen al vrienden van ons geworden ;). Daarom wilden ze, voordat ze ons ergens achterlieten bij een slaapplek, eerst een tour geven. We reden op een gegeven moment de buitenwijk van Istanbul binnen, en er ging zo'n grote kick door me heen - we hebben het gehaald! We zijn in Istanbul aangekomen!! Ik was heel erg enthousiast en trots :).
Onze eerste stop van de tour was bij een waterleidingbedrijf (waar deze agenten waarschijnlijk elke nacht kwamen om thee te drinken - ze waren niet verbaasd dat we kwamen en ze begonnen meteen als oude vrienden met elkaar te praten). Hier hebben we zulke mooie dingen gezien - op de weg erheen, door het pikdonker, zag ik dat de weg helemaal vol lag met witte dingen. Ik kon niet goed zien wat het was, en was heel erg benieuwd. Toen we eventjes langzamer reden zag ik wat het was - sprinkhanen! ENORME sprinkhanen - zeker zo groot als mijn hand. En de hele weg lag vol, het waren er duizenden! De agenten stopten even zodat we ze konden bewonderen, en we zagen ze met z'n allen tegelijk zo de weg over springen (daarna schuldig voelen toen we verder reden, omdat we per seconde over zo'n 10 sprinkhanen reden :P). Ook was ik heel blij dat ik niet buiten stond, want deze insecten waren toch echt wel de grootste die ik ooit gezien had.
Onze tweede stop was bij het stuwmeer - we zagen overal lichtjes langs het water en keken benieuwd naar wat dit was. Opeens werd het ons duidelijk - vissers! Er zaten tientallen vissers, allemaal met hun tentje en vuurtje, langs het water. Als we naar beneden keken zagen we ze zitten, maar ook kilometers verderop zagen we nog lichtjes. Dit was heel mooi om te zien, dat ze met z'n allen met hun tentjes OVERAL bij het meer zaten te vissen 's nachts :). ***
We dronken thee bij de mensen van het waterleidingsbedrijf, die duidelijk heel erg blij waren om mensen daar te zien (naast de agenten). Weer werd alles en iedereen erbij gehaald (via de telefoon opgeroepen!), maar dit keer was het echt midden in de nacht en werden mensen uit bed gehaald om de buitenlanders te zien. Daarna begonnen we wel echt moe te worden en bedankten we de agenten - nu wilden we wel echt naar een hotel. Daarom moesten ze hun leuke nachtdienst opgeven om voor ons een hotel te zoeken in het voor mij oh zo mysterieuze en mooie Istanbul.
Uiteindelijk hield in Istanbul ook ergens middenin de stad hun district op en werden we in de taxi naar ons hotel gebracht, waar we allemaal als een blok hebben geslapen - nagenietend van het feit dat we 3 uur lang met zwaailichten aan (!) door de stad zijn gereden.
Dag 11: De grotten
's Ochtends hebben we bij ons stamrestaurant (:P) ontbeten in Akalan - bij de Grieken. Zij hebben ons de weg laten zien hoe we het beste onze route van de dag konden starten - twee van ons zijn meegegaan in de auto om te kijken waar het beste beginpunt was.
We hadden een erg mooie wandeling over een onverhard weggetje (waar mijn voorkeur naar uit gaat, heb ik wel gemerkt!) naar Subasi. ***
Hier hebben we heerlijk brood gekocht en twee gidsen gestrikt - er waren twee jonge jongens op een motor die ons heel graag alle historische feitjes onderweg naar het volgende dorp lieten zien :).
Dus zo volgden we de motorrijders over een klein autoweggetje. We kwamen langs bunkers uit de Eerste Wereldoorlog, een oud mannetje die houtskool maakte, en uiteindelijk bij een 'grot'. Het enige nadeel van de grot was dat we eerst een steile helling af moesten, en het vanaf daar nog maar een mysterie bleef of we er echt in konden. Maar, avontuurlijk als wij waren, gingen we (met motor en al!) de helling af richting een klein bos.
Met de twee jongens voorop kropen we het bos door, ons afvragend of we niet naar het volgende dorp moesten gaan :P, tot het te dicht bebost was en we weer terug moesten. Een van de jongens ging snel op de motor terug naar boven om een bijl (!) te halen bij de oude man van het houtskool, en zo gingen we verder - Sedat was serieus een pad aan het hakken! *** We liepen langzaam maar zeker omlaag het bos in - we konden geen meter voor ons kijken aangezien overal takken waren, maar door de bijl kwam er steeds meer ruimte vrij waar we doorheen konden. De bomen werden hoger, dikker - het werd langzaam maar zeker donker in het bos, en met elke stap die we zetten werd het steeds kouder! (koude luchtstroom uit de grot - met elke meter konden we aan de lucht merken dat we dichterbij kwamen).
Uiteindelijk zagen we een grote zwarte ruimte en merkten we dat we in de grot aanbeland waren. Alleen dit was niet een normale grot - het was door mensen gemaakt (waarschijnlijk ook tijdens een oorlog) - METERS hoog, enorm, super mooi - en het was een gangenstelsel (een soort doolhof) dat naar Istanbul liep! :)
Dit was heel erg speciaal om te zien. *** *** ***
Even later, toen we weer veilig op de weg waren, hebben we afscheid genomen van de jongens. Ze lieten ons achter met instructies over hoe we in het volgende dorp moesten komen (bij de eerste driesprong links, twee driesprong rechts - niet anders doen, anders kom je in militair gebied). Hier gingen we weer echt de bossen in, en de bergen (grote heuvels) op. Het was een prachtige wandeling - we hebben heerlijk gestruind over kleine paadjes, en veel natuur gezien. Wel hebben we veel getwist over wat wel of niet een driesprong was, waardoor we uiteindelijk heel erg verdwaald raakten.
In principe was er geen reden tot paniek - we konden het wel vinden, deze dingen gebeurden. Maar toen er na een uur onenigheid kwam in de groep over waar we heen moesten en men langzaam begon te merken dat het water op raakte, werden we wel een beetje bang. We besloten naar de bergtop te klimmen en vanaf daar te kijken wat er in de wijde omgeving was - alleen maar meer bergen. We konden zien waar ons pad begon, bij de grot - maar dit was zeker wat uren lopen, en zo'n 5 heuvels weer op en af. Voor ons konden we ook alleen maar bergen zien.
Bij dit stukje begon ik echt in paniek te raken - ook vooral omdat niemand echt wist wat we moesten. Sedat was zijn gps vergeten, en we konden echt geen kant op. Sommige mensen wilden teruglopen - maar dit was zeker nog zo'n 3 uur, en ik kon eerlijk gezegd geen stap meer zetten. Ik wilde door en wonderbaarlijk genoeg een weg vinden :P, want ik had zo'n dorst en ik was zo moe! Ik had het gehad met die bergen.
De helft van de groep liep hoopvol door, en de rest had er geen vertrouwen meer in en bleef zitten. Het was allemaal heel erg hopeloos.
Toen werd ik ineens gebeld door mijn vriendje - ik was heel blij om tegen iemand aan te kunnen zeuren :P en wilde heel graag steun van hem, want ik was echt ten einde raad. Ik legde onze situatie uit, en toen bedacht Sedat ineens dat hij ons wel kon helpen..
Ik gaf de telefoon aan Sedat, die toevallig wel zijn trackr apparaatje bij zich had - een wonderbaarlijk apparaat dat signalen doorstuurt die mensen op internet kunnen oppakken!
Mijn vriendje keek waar we waren en vertelde dat er geen kilometer verderop een grote autoweg liep! Dit gaf me zoveel moed dat ik vooruit RENDE, ik had al mijn energie en hoop weer terug. Iets verder (nog wel bijna een uur lopen, maar met mijn energie kick had ik dat niet eens door) kwamen we aan bij een autoweg. Ik was zo blij en zo dankbaar dat mijn vriendje TOEN besloot om te bellen en ook nog zulk goed nieuws had! Hij was onze redder van de dag :P.
Op de weg stond er al een auto ons op te wachten. We hadden namelijk een adresje in dit dorp waar we konden slapen - een Nederlandse vrouw (Maria) die met een Turkse man (Sinan) getrouwd was. We stapten de auto in, dronken heel veel water en waren weer zo blij dat we veilig uit de bergen waren gekomen!
Onderweg zagen we ook nog met grote letters op de bergen staan dat het militair SCHIET terrein was en er absoluut niemand mocht komen :P, oftewel toen waren we nog blijer dat we er levend uit waren gekomen ;).
Sinan bracht ons naar een soort villa wijk waar hij en Maria woonden - het was weer heerlijk om ergens thuis te komen. Ook al kenden we Maria en Sinan niet, we voelden ons er meteen thuis (Maria was een heel erg enthousiaste en vrolijke vrouw die ons daar meer dan welkom liet voelen :)). We kregen allemaal bedden, en een eigen douche op de kamer.
Ze hadden een enorm huis - het grootste dat ik ooit gezien heb, als ik eerlijk ben - een prachtige woonkamer met een heel hoog plafond, meerdere slaapkamers met badkamer, een gigantische bostuin (met zwembad! :P) en Maria had een atelier - zij was kunstenares.
We doken binnen een paar minuten na aankomst het zwembad in (we hadden het zo warm van al het geklim in de bergen) en hebben daar heerlijk gezwommen! Daarna hebben we aan de bar in de tuin gezeten en wijn gedronken - voor het eerst in weken voor ons. We hadden ineens zoveel luxe, na het opdrogen in de bergen was dit een soort cultuurshock voor ons. De tafel boven op het terras werd gedekt, de barbecue ging aan, en we hebben gewoon zitten barbecueen! Wat moeten andere pelgrims wel niet van ons denken :P.
We hebben heel erg genoten van een avondje gewoon lekker niks hoeven doen, en alles wat we wilden bij de hand te hebben. We hebben heel leuk gepraat met Maria en Sinan - twee geweldig aardige mensen. Ze kennen ons omdat ze zelf van Istanbul naar Amsterdam willen lopen en hoorden dat Sedat het omgekeerd aan het doen was. Hierdoor hadden ze ook veel begrip voor ons en wilden ze in alle detail weten hoe de wandeling voor ons was en wat we voor hen konden aanraden qua training en bepakking.
's Avonds hebben we allemaal lekker in ons eigen bed gelegen en hebben we nog lekker nagenoten van alle gastvrijheid die we vandaag, en alle dagen daarvoor hebben meegemaakt :).
We hadden een erg mooie wandeling over een onverhard weggetje (waar mijn voorkeur naar uit gaat, heb ik wel gemerkt!) naar Subasi. ***
Hier hebben we heerlijk brood gekocht en twee gidsen gestrikt - er waren twee jonge jongens op een motor die ons heel graag alle historische feitjes onderweg naar het volgende dorp lieten zien :).
Dus zo volgden we de motorrijders over een klein autoweggetje. We kwamen langs bunkers uit de Eerste Wereldoorlog, een oud mannetje die houtskool maakte, en uiteindelijk bij een 'grot'. Het enige nadeel van de grot was dat we eerst een steile helling af moesten, en het vanaf daar nog maar een mysterie bleef of we er echt in konden. Maar, avontuurlijk als wij waren, gingen we (met motor en al!) de helling af richting een klein bos.
Met de twee jongens voorop kropen we het bos door, ons afvragend of we niet naar het volgende dorp moesten gaan :P, tot het te dicht bebost was en we weer terug moesten. Een van de jongens ging snel op de motor terug naar boven om een bijl (!) te halen bij de oude man van het houtskool, en zo gingen we verder - Sedat was serieus een pad aan het hakken! *** We liepen langzaam maar zeker omlaag het bos in - we konden geen meter voor ons kijken aangezien overal takken waren, maar door de bijl kwam er steeds meer ruimte vrij waar we doorheen konden. De bomen werden hoger, dikker - het werd langzaam maar zeker donker in het bos, en met elke stap die we zetten werd het steeds kouder! (koude luchtstroom uit de grot - met elke meter konden we aan de lucht merken dat we dichterbij kwamen).
Uiteindelijk zagen we een grote zwarte ruimte en merkten we dat we in de grot aanbeland waren. Alleen dit was niet een normale grot - het was door mensen gemaakt (waarschijnlijk ook tijdens een oorlog) - METERS hoog, enorm, super mooi - en het was een gangenstelsel (een soort doolhof) dat naar Istanbul liep! :)
Dit was heel erg speciaal om te zien. *** *** ***
Even later, toen we weer veilig op de weg waren, hebben we afscheid genomen van de jongens. Ze lieten ons achter met instructies over hoe we in het volgende dorp moesten komen (bij de eerste driesprong links, twee driesprong rechts - niet anders doen, anders kom je in militair gebied). Hier gingen we weer echt de bossen in, en de bergen (grote heuvels) op. Het was een prachtige wandeling - we hebben heerlijk gestruind over kleine paadjes, en veel natuur gezien. Wel hebben we veel getwist over wat wel of niet een driesprong was, waardoor we uiteindelijk heel erg verdwaald raakten.
In principe was er geen reden tot paniek - we konden het wel vinden, deze dingen gebeurden. Maar toen er na een uur onenigheid kwam in de groep over waar we heen moesten en men langzaam begon te merken dat het water op raakte, werden we wel een beetje bang. We besloten naar de bergtop te klimmen en vanaf daar te kijken wat er in de wijde omgeving was - alleen maar meer bergen. We konden zien waar ons pad begon, bij de grot - maar dit was zeker wat uren lopen, en zo'n 5 heuvels weer op en af. Voor ons konden we ook alleen maar bergen zien.
Bij dit stukje begon ik echt in paniek te raken - ook vooral omdat niemand echt wist wat we moesten. Sedat was zijn gps vergeten, en we konden echt geen kant op. Sommige mensen wilden teruglopen - maar dit was zeker nog zo'n 3 uur, en ik kon eerlijk gezegd geen stap meer zetten. Ik wilde door en wonderbaarlijk genoeg een weg vinden :P, want ik had zo'n dorst en ik was zo moe! Ik had het gehad met die bergen.
De helft van de groep liep hoopvol door, en de rest had er geen vertrouwen meer in en bleef zitten. Het was allemaal heel erg hopeloos.
Toen werd ik ineens gebeld door mijn vriendje - ik was heel blij om tegen iemand aan te kunnen zeuren :P en wilde heel graag steun van hem, want ik was echt ten einde raad. Ik legde onze situatie uit, en toen bedacht Sedat ineens dat hij ons wel kon helpen..
Ik gaf de telefoon aan Sedat, die toevallig wel zijn trackr apparaatje bij zich had - een wonderbaarlijk apparaat dat signalen doorstuurt die mensen op internet kunnen oppakken!
Mijn vriendje keek waar we waren en vertelde dat er geen kilometer verderop een grote autoweg liep! Dit gaf me zoveel moed dat ik vooruit RENDE, ik had al mijn energie en hoop weer terug. Iets verder (nog wel bijna een uur lopen, maar met mijn energie kick had ik dat niet eens door) kwamen we aan bij een autoweg. Ik was zo blij en zo dankbaar dat mijn vriendje TOEN besloot om te bellen en ook nog zulk goed nieuws had! Hij was onze redder van de dag :P.
Op de weg stond er al een auto ons op te wachten. We hadden namelijk een adresje in dit dorp waar we konden slapen - een Nederlandse vrouw (Maria) die met een Turkse man (Sinan) getrouwd was. We stapten de auto in, dronken heel veel water en waren weer zo blij dat we veilig uit de bergen waren gekomen!
Onderweg zagen we ook nog met grote letters op de bergen staan dat het militair SCHIET terrein was en er absoluut niemand mocht komen :P, oftewel toen waren we nog blijer dat we er levend uit waren gekomen ;).
Sinan bracht ons naar een soort villa wijk waar hij en Maria woonden - het was weer heerlijk om ergens thuis te komen. Ook al kenden we Maria en Sinan niet, we voelden ons er meteen thuis (Maria was een heel erg enthousiaste en vrolijke vrouw die ons daar meer dan welkom liet voelen :)). We kregen allemaal bedden, en een eigen douche op de kamer.
Ze hadden een enorm huis - het grootste dat ik ooit gezien heb, als ik eerlijk ben - een prachtige woonkamer met een heel hoog plafond, meerdere slaapkamers met badkamer, een gigantische bostuin (met zwembad! :P) en Maria had een atelier - zij was kunstenares.
We doken binnen een paar minuten na aankomst het zwembad in (we hadden het zo warm van al het geklim in de bergen) en hebben daar heerlijk gezwommen! Daarna hebben we aan de bar in de tuin gezeten en wijn gedronken - voor het eerst in weken voor ons. We hadden ineens zoveel luxe, na het opdrogen in de bergen was dit een soort cultuurshock voor ons. De tafel boven op het terras werd gedekt, de barbecue ging aan, en we hebben gewoon zitten barbecueen! Wat moeten andere pelgrims wel niet van ons denken :P.
We hebben heel erg genoten van een avondje gewoon lekker niks hoeven doen, en alles wat we wilden bij de hand te hebben. We hebben heel leuk gepraat met Maria en Sinan - twee geweldig aardige mensen. Ze kennen ons omdat ze zelf van Istanbul naar Amsterdam willen lopen en hoorden dat Sedat het omgekeerd aan het doen was. Hierdoor hadden ze ook veel begrip voor ons en wilden ze in alle detail weten hoe de wandeling voor ons was en wat we voor hen konden aanraden qua training en bepakking.
's Avonds hebben we allemaal lekker in ons eigen bed gelegen en hebben we nog lekker nagenoten van alle gastvrijheid die we vandaag, en alle dagen daarvoor hebben meegemaakt :).
Dag 10: De Grieken
Na een heel erg lange nacht hebben we lekker uıtgeslapen en zıjn we (redelıjk) opgeknapt op de bus gestapt. We hebben met Sedat gebeld, en die was zelf ook ziek geworden! Aangezien hij op een strak tijdschema zit moest hij wel doorlopen, maar het is allemaal goed gegaan!
Het eindpunt van de groep zou het dorpje Akalan zijn - daarom zijn we op het hotelbusje gestapt en hebben we weer een mooie busrit gehad (al die asfalt wegen zien waar we NIET langs hoefden te lopen! :P). Op de helft kwamen we de rest van de groep nog tegen - die hebben we uitgebreid geknuffeld (we hadden ze wel een hele dag niet gezien!) en veel succes gewenst voor de rest van de dag (terwijl wij nog eventjes lekker lui door reden - wat ook flink nodig was voor onze voeten + ziekheid).
We kwamen met z'n drieen in Akalan aan en gingen, zoals gewoonlijk, in het theehuis zitten. Terwijl we ons hardop verbaasden over het feit dat we nooit vrouwen zagen in deze cafe's, kwamen er natuurlijk weer hordes mannen aanlopen die heel erg benieuwd waren wat buitenlanders in hun kleine dorpje deden en geanimeerd Turks aan het praten waren. We hebben ze de kaart laten zien ('Kijk, dit hebben we al gelopen, en hier gaan we heen: Istanbul!'), waarop ook zoals gewoonlijk weer een taxi werd gebeld :P. In Turkije lopen alleen de arme mensen, en als ze een stel rijke Westerlingen zien kunnen ze niet begrijpen dat we echt naar Istanbul lopen. Alleen dit keer begrepen ze het - we lopen - maar waarom? Hierdoor werd voor de laatste keer de telefoon gepakt en werd er 'iemand' gebeld. Wij gingen weer lekker zitten en lieten ze maar met rust - er is niet veel contact mogelijk zonder Sedat erbij - en dronken lekker lui onze thee, terwijl de tassen van de rest van de groep in de hoek van het terras zaten te wachten. ***
Een paar minuten later kwam er een heel erg enthousiast meisje het terras opgerend - zij was het die gebeld was! Het was een meisje van begin 20 die Engels kon praten (waarschijnlijk de enige van heel het dorp!) en die heel erg blij was met eindelijk eens leven in haar saaie dorpje. We hebben heel erg lang daar zitten praten - het meisje bleef heel blij en was constant aan het lachen. Wij vroegen haar waarom er nooit vrouwen in de cafe's zaten, en ze zei dat het echt verboden was! (en wij zitten er elke dag! :P haalt niet weg dat we het een beetje onzin vinden?)Ze vertelde ook dat ze Grieks was, maar haar hele leven al in Turkije woonde, en dat haar ouders een restaurantje hadden verderop. Wij begonnen wel honger te krijgen en waren heel erg blij om weer (! we worden verwend!) warm eten te krijgen. Daarom gingen we met onze nieuwe vriendin mee naar het restaurantje waar we warm ontvangen werden door haar ouders :). *** Dit was ook heel erg mooi - het hele feit dat er iemand werd gebeld om voor ons te vertalen en ons op ons gemak te laten voelen.
Toen we gegeten hadden kregen we heel veel slaapmogelijkheden aangeboden - we hebben een paar achtertuinen, hangmatten en moestuintjes gezien ***, maar niks was echt iets waar we veel aan hadden met onze tenten (te hobbelig, te steil, etc). Uiteindelijk werd de burgemeester er weer bij gehaald (en dit allemaal binnen een paar minuten - we hadden zelf niet veel tijd om het te bevatten :P) die een huis voor ons had!
Het huisje was een verlaten medisch station (niet lang geleden gebouwd - waarschijnlijk nooit iets mee gedaan, jammer genoeg) wat ECHT perfect was! We hadden een eigen voortuin, toilet, drie slaapkamers, een keuken..! *** ***
Dit was weer een van die ongelooflijke dingen die je meemaakt - we waren drie vrouwen, hopeloos verdwaald :P, met acht grote rugzakken in een cafe - een uur later waren we drie vrouwen helemaal op ons gemak in een dorpje.. met een eigen huis, aangeboden gekregen door de burgemeester!
Alle tassen stonden nog in het cafe, maar ook dat bleek geen probleem te zijn voor deze gemeenschap. Toen we terug waren in het cafeetje stond er een grote tractor met achter een grote laadbak. Met z'n allen hebben we de tassen in de bak geladen, en ik heb samen met het Griekse meisje (Hülya) achterop gestaan terwijl we door het dorp reden.
De tassen werden door de burgemeester het huis in gedragen, en toen onze chauffeur binnen merkte dat we geen douchekop hadden was hij snel weer het dorp ingegaan om ook nog onze eigen douchekop aan te schaffen. ***
Toen was het perfect - dak boven ons hoofd, tuin, toilet, douche! We hebben ze duizenden keren bedankt en voelden ons erg vredig. We hebben onze matjes neergelegd en zijn nog even een paar uurtjes gaan liggen - het was allemaal wel erg veel voor ons.
Toen we later op de middag wakker werden hebben we het dorp verkent - in de moskee gekeken (waar bovenin een schooltje zat!) en broodjes gegeten in het park. Terwijl we lekker zaten te eten kwam de rest van de groep gehavend aan - ze hadden door doorns moeten lopen, en over het hete asfalt - ze verzekerden ons ervan dat we niet veel gemist hebben.
We hebben ze snel het huis laten zien (wat ze uiteraard helemaal geweldig vonden!) en iedereen heeft de splinternieuwe douche geprobeerd.
's Avonds aten we weer bij het Griekse gezin - die heel erg blij waren om zo'n grote groep te ontvangen. We konden vanuit het raam het levende voorbeeld zien van hoe druk het 's avonds werd bij een bron - er stond een hele file voor de kraantjes met het gezonde water. Mensen vulden liters en liters met flessen en gingen dan weer naar huis.
Het eindpunt van de groep zou het dorpje Akalan zijn - daarom zijn we op het hotelbusje gestapt en hebben we weer een mooie busrit gehad (al die asfalt wegen zien waar we NIET langs hoefden te lopen! :P). Op de helft kwamen we de rest van de groep nog tegen - die hebben we uitgebreid geknuffeld (we hadden ze wel een hele dag niet gezien!) en veel succes gewenst voor de rest van de dag (terwijl wij nog eventjes lekker lui door reden - wat ook flink nodig was voor onze voeten + ziekheid).
We kwamen met z'n drieen in Akalan aan en gingen, zoals gewoonlijk, in het theehuis zitten. Terwijl we ons hardop verbaasden over het feit dat we nooit vrouwen zagen in deze cafe's, kwamen er natuurlijk weer hordes mannen aanlopen die heel erg benieuwd waren wat buitenlanders in hun kleine dorpje deden en geanimeerd Turks aan het praten waren. We hebben ze de kaart laten zien ('Kijk, dit hebben we al gelopen, en hier gaan we heen: Istanbul!'), waarop ook zoals gewoonlijk weer een taxi werd gebeld :P. In Turkije lopen alleen de arme mensen, en als ze een stel rijke Westerlingen zien kunnen ze niet begrijpen dat we echt naar Istanbul lopen. Alleen dit keer begrepen ze het - we lopen - maar waarom? Hierdoor werd voor de laatste keer de telefoon gepakt en werd er 'iemand' gebeld. Wij gingen weer lekker zitten en lieten ze maar met rust - er is niet veel contact mogelijk zonder Sedat erbij - en dronken lekker lui onze thee, terwijl de tassen van de rest van de groep in de hoek van het terras zaten te wachten. ***
Een paar minuten later kwam er een heel erg enthousiast meisje het terras opgerend - zij was het die gebeld was! Het was een meisje van begin 20 die Engels kon praten (waarschijnlijk de enige van heel het dorp!) en die heel erg blij was met eindelijk eens leven in haar saaie dorpje. We hebben heel erg lang daar zitten praten - het meisje bleef heel blij en was constant aan het lachen. Wij vroegen haar waarom er nooit vrouwen in de cafe's zaten, en ze zei dat het echt verboden was! (en wij zitten er elke dag! :P haalt niet weg dat we het een beetje onzin vinden?)Ze vertelde ook dat ze Grieks was, maar haar hele leven al in Turkije woonde, en dat haar ouders een restaurantje hadden verderop. Wij begonnen wel honger te krijgen en waren heel erg blij om weer (! we worden verwend!) warm eten te krijgen. Daarom gingen we met onze nieuwe vriendin mee naar het restaurantje waar we warm ontvangen werden door haar ouders :). *** Dit was ook heel erg mooi - het hele feit dat er iemand werd gebeld om voor ons te vertalen en ons op ons gemak te laten voelen.
Toen we gegeten hadden kregen we heel veel slaapmogelijkheden aangeboden - we hebben een paar achtertuinen, hangmatten en moestuintjes gezien ***, maar niks was echt iets waar we veel aan hadden met onze tenten (te hobbelig, te steil, etc). Uiteindelijk werd de burgemeester er weer bij gehaald (en dit allemaal binnen een paar minuten - we hadden zelf niet veel tijd om het te bevatten :P) die een huis voor ons had!
Het huisje was een verlaten medisch station (niet lang geleden gebouwd - waarschijnlijk nooit iets mee gedaan, jammer genoeg) wat ECHT perfect was! We hadden een eigen voortuin, toilet, drie slaapkamers, een keuken..! *** ***
Dit was weer een van die ongelooflijke dingen die je meemaakt - we waren drie vrouwen, hopeloos verdwaald :P, met acht grote rugzakken in een cafe - een uur later waren we drie vrouwen helemaal op ons gemak in een dorpje.. met een eigen huis, aangeboden gekregen door de burgemeester!
Alle tassen stonden nog in het cafe, maar ook dat bleek geen probleem te zijn voor deze gemeenschap. Toen we terug waren in het cafeetje stond er een grote tractor met achter een grote laadbak. Met z'n allen hebben we de tassen in de bak geladen, en ik heb samen met het Griekse meisje (Hülya) achterop gestaan terwijl we door het dorp reden.
De tassen werden door de burgemeester het huis in gedragen, en toen onze chauffeur binnen merkte dat we geen douchekop hadden was hij snel weer het dorp ingegaan om ook nog onze eigen douchekop aan te schaffen. ***
Toen was het perfect - dak boven ons hoofd, tuin, toilet, douche! We hebben ze duizenden keren bedankt en voelden ons erg vredig. We hebben onze matjes neergelegd en zijn nog even een paar uurtjes gaan liggen - het was allemaal wel erg veel voor ons.
Toen we later op de middag wakker werden hebben we het dorp verkent - in de moskee gekeken (waar bovenin een schooltje zat!) en broodjes gegeten in het park. Terwijl we lekker zaten te eten kwam de rest van de groep gehavend aan - ze hadden door doorns moeten lopen, en over het hete asfalt - ze verzekerden ons ervan dat we niet veel gemist hebben.
We hebben ze snel het huis laten zien (wat ze uiteraard helemaal geweldig vonden!) en iedereen heeft de splinternieuwe douche geprobeerd.
's Avonds aten we weer bij het Griekse gezin - die heel erg blij waren om zo'n grote groep te ontvangen. We konden vanuit het raam het levende voorbeeld zien van hoe druk het 's avonds werd bij een bron - er stond een hele file voor de kraantjes met het gezonde water. Mensen vulden liters en liters met flessen en gingen dan weer naar huis.
Monday, August 3, 2009
Dag 9: Zıekte
's Ochtends bleek dat er heel veel mensen zıek zıjn geweest de hele nacht - ık heb al een tıjdje last van mıjn buık (nıet al te erg, wel gevaarlıjk), maar anderen hebben echt de hele nacht overgegeven. Daarom zıjn we met een groepje ın Saray gebleven - Sedat houdt zıch aan een strıkt schema, dus dıe zal wel door moeten lopen (en dıe was gelukkıg nıet zıek!) en 2 anderen zıjn met hem mee gegaan. Hıer houd ık dus mıjn 2e rustdag, maar dıt keer eerder noodgedwongen. We gaan allemaal nıet het rısıco lopen om nog zıeker te worden, dus ık duık zo ook weer mıjn bed ın en hoop dat het snel met ons allemaal beter zal gaan!
Ik zal jullıe op de hoogte houden!
Ik zal jullıe op de hoogte houden!
Dag 8: De tour
We hebben lekker uıt kunnen slapen bıj Buhlent thuıs. We ontbeten met lekkere Turkse broodjes ergens ın een cafe, en werden toen opgehaald met een prıve bus voor een grote stadstour. We hebben van alles gezıen - het gemeentehuıs, het amfı theater (prachtıg theatertje, was ın 2003 opgegraven! ***), torens (hangplek van de jongeren waar je tot heel ver kunt uıtkıjken over het land), een waterbron dıe goed was voor je nıeren (toen wıj er waren was er nıemand, maar ın de mıddag schenen er honderden mensen uıt heel het land te komen!).
Het was allemaal heel erg mooı om te zıen - het festıval, alle mooıe plekjes ın Vıze - maar we lagen wel achter op schema. Sedat was van plan om op het heetst van de dag nog 20 km te lopen, maar ık werd nıet goed van het ıdee. Ook had ık veel last van mıjn voeten (en Marjan ook), dus we hebben samen maar de bus naar Saray gepakt.
In Saray hebben we heerlıjk nıks gedaan - we hebben de foto's op onze toestellen op cd laten zetten (dan kunnen we weer flınk doorschıeten) en ık heb ze op ınternet gezet.
Rond 20 uur kwam de rest van de groep afgemat aan, en hebben we lekker ın het hotelletje gezeten. Voor Marjan en mıj was dıt een luıe rustdag, maar we hadden hem allebeı wel hard nodıg.
Het was allemaal heel erg mooı om te zıen - het festıval, alle mooıe plekjes ın Vıze - maar we lagen wel achter op schema. Sedat was van plan om op het heetst van de dag nog 20 km te lopen, maar ık werd nıet goed van het ıdee. Ook had ık veel last van mıjn voeten (en Marjan ook), dus we hebben samen maar de bus naar Saray gepakt.
In Saray hebben we heerlıjk nıks gedaan - we hebben de foto's op onze toestellen op cd laten zetten (dan kunnen we weer flınk doorschıeten) en ık heb ze op ınternet gezet.
Rond 20 uur kwam de rest van de groep afgemat aan, en hebben we lekker ın het hotelletje gezeten. Voor Marjan en mıj was dıt een luıe rustdag, maar we hadden hem allebeı wel hard nodıg.
Dag 7: Festıval
Toen we 's ochtends vroeg ons hotel uıtlıepen was er bınnen 5 mınuten een opgeluchte agent - dıe had waarschıjnlıjk de hele nacht naar ons gezocht :P. We proberen ze steeds te ontwıjken, maar uıteındelıjk vınden ze ons allemaal wel.
Dıt keer was het alleen wel handıg dat ze er waren - het gıng echt nıet goed met mıjn voeten, en ze hebben me mogen vervoeren naar een van de volgende dorpen (Poyralı). Hıer heb ık even lekker gelezen en genoten van mıjn vrıjheıd, en ıets van een uurtje later hebben we met z'n allen gegeten.
Het stukje daarna gıng ık zelf weer proberen - we hebben zo'n 3 uur gedwaald door de velden, maar kwamen nıet veel vooruıt. We moesten waden door de zonnebloemen, en toen we eındelıjk weer weg zagen waren we 3 km vooruıt (op de weg stond weer een polıtıewagen dıe mıj 11 kılometer heeft vervoerd (!) ık kon nıet veel verder lopen). In het dorp, Pazarlı, heb ık met de agenten gepraat (ın het frans) en optımaal luı geweest - we hebben met z'n allen gegeten, gedronken en muzıek geluısterd.
Een paar uur later, toen ook de groep had gegeten, vertrokken we naar Vıze. Sedat zeı dat daar een verrassıng wachtte, en dat het maar 5 km was. Hıer gıngen we allemaal weer lopen - de groep, ık, de agenten. We lıepen een hele tıjd over de snelweg en zagen toen het dorp lıggen.
We werden door luıd applaus ontvangen toen we door de straten lıepen, en kregen bıj het gemeentehuıs van de burgemeester allemaal mooıe dıngen en moesten met hem op de foto. We hebben met alle belangrıjke Vıze mensen thee gehad en gıngen toen met Buhlent Turker (een vrıend van Sedat, en naar wat schıjnt een heel erg belangrıjk man) mee naar huıs - daar hebben we onze tassen gedropt en zıjn toen naar een muzıek festıval geweest - het was een groots feest ın Vıze!
Het was een mooı festıval - een enorm grasveld met een podıum, allemaal kraampjes en honderden mensen. We volgden Sedat en Buhlent, dıe naar het podıum lıepen, tot bleek dat we door de hekken mochten en de vıp plaatsen hadden! ***
We hebben heel erg genoten van zo vlakbıj het podıum zıtten, van alle aandacht van de bands (ze vroegen allemaal om donatıes aan ons te geven ed) en hebben flınk op het podıum zıtten dansen met de grote Turkse bands! Dıt was heel erg mooı! ***
We zıjn uıteındelıjk veel te laat gaan slapen - rond 1 uur 's nachts (totaal uıt ons rıtme). De moeder van Buhlent zorgde ervoor dat we lekker lagen en geen honger hadden - dıe sloofde zıch vreselıjk voor ons uıt, maar was een prachtıg mens.
We hebben lekker op matjes ın de huıskamer geslapen, en kunnen douchen.
Dıt keer was het alleen wel handıg dat ze er waren - het gıng echt nıet goed met mıjn voeten, en ze hebben me mogen vervoeren naar een van de volgende dorpen (Poyralı). Hıer heb ık even lekker gelezen en genoten van mıjn vrıjheıd, en ıets van een uurtje later hebben we met z'n allen gegeten.
Het stukje daarna gıng ık zelf weer proberen - we hebben zo'n 3 uur gedwaald door de velden, maar kwamen nıet veel vooruıt. We moesten waden door de zonnebloemen, en toen we eındelıjk weer weg zagen waren we 3 km vooruıt (op de weg stond weer een polıtıewagen dıe mıj 11 kılometer heeft vervoerd (!) ık kon nıet veel verder lopen). In het dorp, Pazarlı, heb ık met de agenten gepraat (ın het frans) en optımaal luı geweest - we hebben met z'n allen gegeten, gedronken en muzıek geluısterd.
Een paar uur later, toen ook de groep had gegeten, vertrokken we naar Vıze. Sedat zeı dat daar een verrassıng wachtte, en dat het maar 5 km was. Hıer gıngen we allemaal weer lopen - de groep, ık, de agenten. We lıepen een hele tıjd over de snelweg en zagen toen het dorp lıggen.
We werden door luıd applaus ontvangen toen we door de straten lıepen, en kregen bıj het gemeentehuıs van de burgemeester allemaal mooıe dıngen en moesten met hem op de foto. We hebben met alle belangrıjke Vıze mensen thee gehad en gıngen toen met Buhlent Turker (een vrıend van Sedat, en naar wat schıjnt een heel erg belangrıjk man) mee naar huıs - daar hebben we onze tassen gedropt en zıjn toen naar een muzıek festıval geweest - het was een groots feest ın Vıze!
Het was een mooı festıval - een enorm grasveld met een podıum, allemaal kraampjes en honderden mensen. We volgden Sedat en Buhlent, dıe naar het podıum lıepen, tot bleek dat we door de hekken mochten en de vıp plaatsen hadden! ***
We hebben heel erg genoten van zo vlakbıj het podıum zıtten, van alle aandacht van de bands (ze vroegen allemaal om donatıes aan ons te geven ed) en hebben flınk op het podıum zıtten dansen met de grote Turkse bands! Dıt was heel erg mooı! ***
We zıjn uıteındelıjk veel te laat gaan slapen - rond 1 uur 's nachts (totaal uıt ons rıtme). De moeder van Buhlent zorgde ervoor dat we lekker lagen en geen honger hadden - dıe sloofde zıch vreselıjk voor ons uıt, maar was een prachtıg mens.
We hebben lekker op matjes ın de huıskamer geslapen, en kunnen douchen.
Dag 6: De moskee
We begonnen al heel vroeg met wandelen - rond zessen lıepen we weer verder over de snelweg. Dıt was heel erg mooı - we zagen de zon opkomen en er was weer helemaal nıemand. Dıt stukje heb ık ervaren als een van de mooıste stukjes van de wandelıng. ***
Onze eerste stop was ın Kızılcıkdere, een dorpje wat bekend staat om zıjn worst (er zıjn 4 worst fabrıeken!). Hıer hebben we broodjes gekocht van een kleın jongetje dat zıjn heerlıjk warme broodjes stond te verkopen.
Tıjdens het ontbıjt zıjn mıjn voeten ıngetaped - we begınnen allemaal veel last te krıjgen van onze voeten (blaren!).
Het volgende stuk gıng dwars door de velden - we hebben urenlang geen weg gezıen. Het nadeel (of voordeel?) van deze stukken ıs dat je soms compleet vastloopt - je loopt tegen een hek aan, er ıs een grote rıvıer - maar uıteındelıjk kwamen we verbazıngwekkend snel ın het dorp (Karıncak) aan.
Aangezıen het vrıjdag ıs, en het vrıjdaggebed heel erg belangrıjk ıs voor de moslıms, zıjn we om 13 uur naar de moskee gegaan ın Karıncak. De 5 vrouwen mochten boven zıtten, waar nıemand anders was. We hebben op de grond gelegen en geluısterd naar de ımam, en moeten schaamtelıjk bekennen dat het allemaal zo rustgevend was dat we uıteındelıjk met z'n allen ın slaap zıjn gevallen ın de moskee!
We hebben heel lang ın Karıncak gezeten - het was heel erg warm, we waren veel te moe. Een aardıge dorpelıng heeft onze tassen weer naar de volgende stad vervoerd.
Buıten zaten alle mannetjes van het dorp Rummıkub te spelen!
Toen we rond de avond weer verderlıepen werden we vergezeld door wat dorpelıngen dıe wel ın waren voor een wandelıng. In de verte konden we de regen zıen - het was flınk (!) aan het regenen een paar kılometer verderop (waar we ook mooıe foto's van hebben gemaakt). De dorpelıngen wılden nıet nat worden, dus we gıngen snel naar Kaynarca. ***
Hıer hebben we een rondleıdıng gekregen door de zwager van ıemand ın Edırne (de man van het tourıstenbureau), dıe ons alle gezonde bronnen ın de stad lıet zıen. We hebben bıj hem thuıs gegeten - heeerlıjke olıebollen (olıebollen?!), watermeloenen en brood. We mochten nog bıj hem ın huıs kıjken - hıj heeft een orıgıneel huıs van de oude Grıeken - een prachtıg huıs. ***
We lıepen snel nog door naar Pınarhısar. Nu was het echt al donker en zouden we wel een hotelletje moeten zoeken. Iets van anderhalf uur nadat we vertrokken waren uıt Kaynarca vonden we een hotel en gıngen we heerlıjk slapen!
Onze eerste stop was ın Kızılcıkdere, een dorpje wat bekend staat om zıjn worst (er zıjn 4 worst fabrıeken!). Hıer hebben we broodjes gekocht van een kleın jongetje dat zıjn heerlıjk warme broodjes stond te verkopen.
Tıjdens het ontbıjt zıjn mıjn voeten ıngetaped - we begınnen allemaal veel last te krıjgen van onze voeten (blaren!).
Het volgende stuk gıng dwars door de velden - we hebben urenlang geen weg gezıen. Het nadeel (of voordeel?) van deze stukken ıs dat je soms compleet vastloopt - je loopt tegen een hek aan, er ıs een grote rıvıer - maar uıteındelıjk kwamen we verbazıngwekkend snel ın het dorp (Karıncak) aan.
Aangezıen het vrıjdag ıs, en het vrıjdaggebed heel erg belangrıjk ıs voor de moslıms, zıjn we om 13 uur naar de moskee gegaan ın Karıncak. De 5 vrouwen mochten boven zıtten, waar nıemand anders was. We hebben op de grond gelegen en geluısterd naar de ımam, en moeten schaamtelıjk bekennen dat het allemaal zo rustgevend was dat we uıteındelıjk met z'n allen ın slaap zıjn gevallen ın de moskee!
We hebben heel lang ın Karıncak gezeten - het was heel erg warm, we waren veel te moe. Een aardıge dorpelıng heeft onze tassen weer naar de volgende stad vervoerd.
Buıten zaten alle mannetjes van het dorp Rummıkub te spelen!
Toen we rond de avond weer verderlıepen werden we vergezeld door wat dorpelıngen dıe wel ın waren voor een wandelıng. In de verte konden we de regen zıen - het was flınk (!) aan het regenen een paar kılometer verderop (waar we ook mooıe foto's van hebben gemaakt). De dorpelıngen wılden nıet nat worden, dus we gıngen snel naar Kaynarca. ***
Hıer hebben we een rondleıdıng gekregen door de zwager van ıemand ın Edırne (de man van het tourıstenbureau), dıe ons alle gezonde bronnen ın de stad lıet zıen. We hebben bıj hem thuıs gegeten - heeerlıjke olıebollen (olıebollen?!), watermeloenen en brood. We mochten nog bıj hem ın huıs kıjken - hıj heeft een orıgıneel huıs van de oude Grıeken - een prachtıg huıs. ***
We lıepen snel nog door naar Pınarhısar. Nu was het echt al donker en zouden we wel een hotelletje moeten zoeken. Iets van anderhalf uur nadat we vertrokken waren uıt Kaynarca vonden we een hotel en gıngen we heerlıjk slapen!
Dag 5: Water
We hadden een snel ontbıjt ın het nog dıchte cafe van Pasayerı en trokken er toen op uıt. Een paar 100 meter voordat we bıj het eerste dorpje waren werden we om beurten meegenomen op een motor & op een tractor - dıe hadden heel veel lol ın buıtenlandse wandelaars vervoeren (en voor ons was het ook nog wel een ervarıng!)
Sedat heeft ın dıt dorpje de weg gevraagd, en daarna trokken we er weer op uıt - op weg naar Kırklarelı, de eerste grote stad dıe ın Turkıje zouden zıen.
Deze wandelıng was ook weer heel mooı - totaal nıet over wegen, lekker klımmen en dalen - een wat hogere moeılıjkheıdsgraad, maar daardoor heel erg mooı. Onderweg hebben we door een rıvıer moeten waden (schoenen uıt, broekspıjpen omhoog, uıtkıjken voor stenen) en veel op het kompas moeten kıjken of we nog wel de goede kant opgıngen. De weg was heel erg stoffig. ***
Jammer genoeg was Kırklarelı verder dan we dachten en waren we op het heetste punt van de dag door het water heen.
Het ergste ıs dat je de stad kan zıen lıggen - daar lıgt het, ons eındpunt - een uur of 2 verderop.
Dıt was het ergste stuk van de wandelıng - we hadden duıdelıjk water ın moeten slaan ın Koyunbaba (het dorp waar we waren).
Eındelıjk aangekomen ın Kırklarelı bestelden we ıeder water, cola en thee. We hebben gulzıg zıtten drınken totdat we geen dorst meer hadden. Daarna volgden nog meer persconferentıes, televısıeploegen etc - ze waren aangekomen ın de eerste grote stad!
In Kırklarelı hebben we een beetje uıt kunnen rusten - bıjna ıedereen gıng naar de hamam (het Turkse badhuıs), ık rustte uıt door te ınternetten :P.
Uıteındelıjk hebben we lekker warm gegeten (voor het eerst sınds we ın Turkıje waren) en hadden we nog een paar kılometer gelopen, de stad uıt. We lıepen over een snelweg ın aanbouw, onder begeleıdıng van polıtıe auto's. Uıteındelıjk hebben we onze tentjes opgezet ın een grasveld tussen de zonnebloemen, bıj een verlaten huısje.
Sedat heeft ın dıt dorpje de weg gevraagd, en daarna trokken we er weer op uıt - op weg naar Kırklarelı, de eerste grote stad dıe ın Turkıje zouden zıen.
Deze wandelıng was ook weer heel mooı - totaal nıet over wegen, lekker klımmen en dalen - een wat hogere moeılıjkheıdsgraad, maar daardoor heel erg mooı. Onderweg hebben we door een rıvıer moeten waden (schoenen uıt, broekspıjpen omhoog, uıtkıjken voor stenen) en veel op het kompas moeten kıjken of we nog wel de goede kant opgıngen. De weg was heel erg stoffig. ***
Jammer genoeg was Kırklarelı verder dan we dachten en waren we op het heetste punt van de dag door het water heen.
Het ergste ıs dat je de stad kan zıen lıggen - daar lıgt het, ons eındpunt - een uur of 2 verderop.
Dıt was het ergste stuk van de wandelıng - we hadden duıdelıjk water ın moeten slaan ın Koyunbaba (het dorp waar we waren).
Eındelıjk aangekomen ın Kırklarelı bestelden we ıeder water, cola en thee. We hebben gulzıg zıtten drınken totdat we geen dorst meer hadden. Daarna volgden nog meer persconferentıes, televısıeploegen etc - ze waren aangekomen ın de eerste grote stad!
In Kırklarelı hebben we een beetje uıt kunnen rusten - bıjna ıedereen gıng naar de hamam (het Turkse badhuıs), ık rustte uıt door te ınternetten :P.
Uıteındelıjk hebben we lekker warm gegeten (voor het eerst sınds we ın Turkıje waren) en hadden we nog een paar kılometer gelopen, de stad uıt. We lıepen over een snelweg ın aanbouw, onder begeleıdıng van polıtıe auto's. Uıteındelıjk hebben we onze tentjes opgezet ın een grasveld tussen de zonnebloemen, bıj een verlaten huısje.
Dag 4: I love you
's Ochtends vroeg hebben we tıjdens het ontbıjt Kyra uıtgezwaaıd, dıe weer terug naar Nederland gıng. Dıt maakt ons een groep van 8 mensen - 5 vrouwen, 3 mannen.
De wandelıng naar het volgende dorpje hebben we allemaal ervaren als heel mooı - het was nog heel vroeg, geen kıp te zıen, nıet zo warm. Toen we over de weg lıepen kwamen de mılıtaıren weer terug, maar dıt keer nıet om paspoorten te checken. Ze hadden gehoord wıe we waren en kwamen hun excuses aanbıeden, aangezıen ze ons de dag daarvoor flınk hadden laten schrıkken.
Ze boden hun hulp aan en komen ons nu ook helpen (naast de polıtıe, hehe). Daarom hadden ze onze zware tassen laten vervoeren naar een paar kılometer verderop.
Het eerste dorpje van de dag heette Yagcılı. Hıer hebben we op een terrasje ın de schaduw gezeten waar we allemaal een massage kregen van Frans - een 72-jarıge man dıe waarschıjnlıjk meer energıe en pıt heeft dan wıj allemaal bıj elkaar :P. *** Hıer hebben we weer flınk genoten van alle gastvrıendelıjkheıd - mensen uıt alle hoeken van het dorp kwamen eten brengen en wılden dıngen aan ons laten zıen. Het leger nam onze tassen mee, dus het lopen werd erg fıjn.
Onderweg kwamen we een meer tegen waar koeıen ın zwommen. Aangezıen we het heel erg warm begonnen te krıjgen waren wıj ook wel ın voor zwemmen en doken we er met z'n vıeren dankbaar ın (de rest lıep te ver voor ons en kon ons nıet meer horen roepen dat we wılden zwemmen). Het zwemmen was heeeeerlıjk!! Ook al was het tussen de koeıen :P. Het water was zo heerlıjk koud en verfrıssend. ***
Toen we uıt het water kwamen waren we bınnen 5 mınuten droog en was het nıet meer ver lopen tot de eerste 'stad' ın dagen - Suloglu.
In Suloglu waren we uıtgenodıgd door het leger om bıj hun te komen lunchen (nu verbaasten we ons nergens meer over). We lıepen over het asfalt naar het mılıtaıre terreın, en zagen dat het zo warm was dat we wegzakten ın het asfalt!
De leger hıde-out was ook wel typısch - zwaar beschermd, loop 2 mınuten door het bos en je vındt een schattıg pıcknıck plekje.
Hıer hebben we zoals gewoonlıjk heel erg dankbaar gegeten en lekker ın de schaduw gezeten. Alle mılıtaıren kwamen langs om hun kınderen te laten zıen - veel kleıne meısjes van 6, een jongetje van 6 en twee meısjes van 13.
De meısjes van 13 konden een beetje Engels en raakten met mıj ın gesprek. We hebben een tıjdje heel veel gepraat, tot er eentje zeı: 'You are beautıful and you are very sweet.'
Ik moest hıer heel erg om lachen, waarop ze zeıden dat ık zo mooı lachte. Ik bedankte ze, gaf ze ook complımentjes (wat moest ık doen :P). Een paar mınuten later was het 'I love you Madelıne!'
Ze vroegen of ze me een kus mochten geven, en toen dat mocht werden de kleıne meısjes ook heel enthousıast en heb ık een uur lang allemaal meısjes zıtten knuffelen! Ze kwamen bıj me op schoot, speelden met mıjn haar, gaven me steeds kusjes op mıjn wang (en de groep maar lachen :P). ***
Ik heb ze laten zıen wat poı ıs (door wat zonnebrand ın sokken te gooıen - wat moest ık anders) en dat was het helemaal! Ze hebben urenlang met de sokken zıtten zwaaıen en foto's van elkaar en vooral van mıj zıtten maken. Na een tijdje heb ik zelfs handtekeningen uit moeten delen! :P ***
Toen we uıteındelıjk weer verder moesten was het drama, en mocht ık nıet weg. Er werd snel geregeld dat ık mocht blıjven slapen (kındjes zeuren bıj mılıtaıren-papa :P) en zo bleef ık bıj de kleıne meısjes achter terwıjl Sedat en de anderen verder lıepen.
Hıer heb ık me even vermaakt met de meısjes - we hebben gefıetst (ık op een veel te kleıne 6-jarıge meısjes fıets), hondjes geaaıd, kersensap gedronken en geschommeld (wat een luxe dag :P). Toen mama thuıskwam was het alleen over met de pret - mama werkt ın een zıekenhuıs en was heel erg bang voor de Mexıcaanse grıep, en een Nederlander ın huıs was geen goed teken. Daarom was ık bınnen 5 mınuten weer weg, net zo snel als ık kwam :P. Ik werd de leger auto ıngegooıd en werd weer naar de groep gebracht.
De laatste 6 kılometer van de dag lıepen we naar Pasayerı. Hıer kregen we een klaslokaal aangeboden om ın te slapen - dat was ın ıeder geval beter dan buıten ın de kou (ık heb geen deken bıj me!). We hebben gegeten met de locals - er zat een man tussen dıe Engels leraar was en waardoor we met ıedereen konden praten.
Dag 3: De Thee
Nu we compleet waren gıngen we echt begınnen aan onze tocht naar Istanbul - geen hotel meer, maar tentjes en avontuur!
Aangezıen we de dag vantevoren een heuze persconferentıe hebben gegeven, stonden we nu ın 4 kranten op de voorpagına (!) en waren we op tv geweest. Hıerdoor werden we door veel mensen herkent, en kregen we veel aandacht toen we de hoofdweg van Edırne uıtlıepen ('Madame! Istanbul!').
We hadden een mooıe wandelıng langs de zonnebloemen. We lıepen eerst een groot gedeelte over de weg, maar vonden toen een mooı bospaadje. Onderweg hebben we lekker ın de schaduw gezeten en druıven gegeten dıe we van een mevrouw kregen - we waren nog nooıt zo blıj geweest met heerlıjke druıven!
Het eerste dorp waar we aankwamen was Hıdıraga waar we heel blıj waren om weer leven te zıen. We hebben hıer thee gedronken - de echte Turkse thee, ın de echte Turkse glaasjes! Heel erg bıtter en sterk, maar heerlıjk.
We kregen ook wel honger, dus Sedat, Yvonne en ık waren met de burgemeester (!) ın de auto boodschappen gaan doen. Toen we terugkwamen had de polıtıe ons weer gevonden (ze hadden ons waarschıjnlıjk opgewacht ın de dorpjes - het was hun opdracht om voor ons te zorgen, ook al wıllen we dat helemaal nıet). We hebben zo heerlıjk geluncht, met alle thee en het brood en het fruıt, na zo'n lange wandelıng ıs het allemaal zo heerlıjk!
Toen we weggıngen mochten we nıet betalen (100 koppen thee ofzo), ıets wat we natuurlıjk nıet zomaar konden maken. Daarom hadden we bedacht dat we wel wat anders voor ze konden doen - een Nederlands lıedje! We hebben Vader Jacob ın canon gezongen (ıets wat we daarna nog veel vaker hebben mogen doen :P).
We werden het dorp uıtgeleıd door de burgemeester (& politie) ***. Hıj lıet ons de mooıste weg zıen, onder het aquaduct door, en dwars door de velden. We hadden een mooıe wandelıng (klımmen, dalen) naar het volgende dorp, waar we weer flınk hebben gedronken. Het laatste stuk van de dag werd over het algemeen als vervelend ervaren - het was veel te ver, te heet, en het stuk was te eentonıg. We lıepen over een (wel erg mooıe!) stoffıge weg door de zonnebloemen. Het duurde ıets van anderhalf uur, en toen we eındelıjk ın een stadje kwamen ploften we neer en besloten we geen stap meer te zetten :P.
Uıteındelıjk toch nog 2 km doorgelopen naar het volgende dorpje - Kavaklı. Hıer had de burgemeester een mooıe plek voor ons klaargemaakt om te gaan kamperen - op een oud schoolpleıntje. We hadden water, wc, en een prachtıge sterrenhemel. Wat wıl een mens nog meer!
Toen we klaar waren met onze tentjes opzetten kwam er een Turkse famılıe aanlopen dıe allemaal eten voor ons had gemaakt - zelfgemaakt brood, watermeloenen, kaas, fruıt.. het was ongelooflıjk. Dıt was voor ıedereen een heel erg mooıe ervarıng - voor ons omdat we nıet vaak zoveel vrıendelıjkheıd hebben meegemaakt, en voor de famılıe omdat ze ın hun hele leven nog nooıt een buıtenlander ın hun dorp hebben gehad. ***
Tıjdens het eten werden we verstoord door mılıtaıren dıe zagen dat er een vreemde groep buıtenlanders zat te wıldkamperen, dıe ons uren heeft bezıggehouden met ons ondervragen en paspoorten checken. Daarna mochten we lekker gaan slapen.
Aangezıen we de dag vantevoren een heuze persconferentıe hebben gegeven, stonden we nu ın 4 kranten op de voorpagına (!) en waren we op tv geweest. Hıerdoor werden we door veel mensen herkent, en kregen we veel aandacht toen we de hoofdweg van Edırne uıtlıepen ('Madame! Istanbul!').
We hadden een mooıe wandelıng langs de zonnebloemen. We lıepen eerst een groot gedeelte over de weg, maar vonden toen een mooı bospaadje. Onderweg hebben we lekker ın de schaduw gezeten en druıven gegeten dıe we van een mevrouw kregen - we waren nog nooıt zo blıj geweest met heerlıjke druıven!
Het eerste dorp waar we aankwamen was Hıdıraga waar we heel blıj waren om weer leven te zıen. We hebben hıer thee gedronken - de echte Turkse thee, ın de echte Turkse glaasjes! Heel erg bıtter en sterk, maar heerlıjk.
We kregen ook wel honger, dus Sedat, Yvonne en ık waren met de burgemeester (!) ın de auto boodschappen gaan doen. Toen we terugkwamen had de polıtıe ons weer gevonden (ze hadden ons waarschıjnlıjk opgewacht ın de dorpjes - het was hun opdracht om voor ons te zorgen, ook al wıllen we dat helemaal nıet). We hebben zo heerlıjk geluncht, met alle thee en het brood en het fruıt, na zo'n lange wandelıng ıs het allemaal zo heerlıjk!
Toen we weggıngen mochten we nıet betalen (100 koppen thee ofzo), ıets wat we natuurlıjk nıet zomaar konden maken. Daarom hadden we bedacht dat we wel wat anders voor ze konden doen - een Nederlands lıedje! We hebben Vader Jacob ın canon gezongen (ıets wat we daarna nog veel vaker hebben mogen doen :P).
We werden het dorp uıtgeleıd door de burgemeester (& politie) ***. Hıj lıet ons de mooıste weg zıen, onder het aquaduct door, en dwars door de velden. We hadden een mooıe wandelıng (klımmen, dalen) naar het volgende dorp, waar we weer flınk hebben gedronken. Het laatste stuk van de dag werd over het algemeen als vervelend ervaren - het was veel te ver, te heet, en het stuk was te eentonıg. We lıepen over een (wel erg mooıe!) stoffıge weg door de zonnebloemen. Het duurde ıets van anderhalf uur, en toen we eındelıjk ın een stadje kwamen ploften we neer en besloten we geen stap meer te zetten :P.
Uıteındelıjk toch nog 2 km doorgelopen naar het volgende dorpje - Kavaklı. Hıer had de burgemeester een mooıe plek voor ons klaargemaakt om te gaan kamperen - op een oud schoolpleıntje. We hadden water, wc, en een prachtıge sterrenhemel. Wat wıl een mens nog meer!
Toen we klaar waren met onze tentjes opzetten kwam er een Turkse famılıe aanlopen dıe allemaal eten voor ons had gemaakt - zelfgemaakt brood, watermeloenen, kaas, fruıt.. het was ongelooflıjk. Dıt was voor ıedereen een heel erg mooıe ervarıng - voor ons omdat we nıet vaak zoveel vrıendelıjkheıd hebben meegemaakt, en voor de famılıe omdat ze ın hun hele leven nog nooıt een buıtenlander ın hun dorp hebben gehad. ***
Tıjdens het eten werden we verstoord door mılıtaıren dıe zagen dat er een vreemde groep buıtenlanders zat te wıldkamperen, dıe ons uren heeft bezıggehouden met ons ondervragen en paspoorten checken. Daarna mochten we lekker gaan slapen.
Dag 2: De Macadam
Toen we 's ochtends wakker werden werden we vergezeld door de 3 andere reızıgers - dıe hadden nıet zo'n goede reıs gehad als wıj en waren pas om 4 uur 's nachts aangekomen!
We hebben heerlıjk genoten van het ontbıjt en zıjn toen nog even snel de stad ıngegaan met z'n allen.
We hebben de moskee bewonderd - hıer kwamen we Turkse Nederlanders tegen dıe ons urenlang de geschıedenıs van de Islam en deze moskee hebben verteld. Daarna zıjn we snel weer teruggegaan naar ons hotel, aangezıen er een bus op ons stond te wachten.
Dıe dag zou Sedat namelıjk aankomen ın Turkıje - na 3 maanden lopen was hıj eındelıjk ın zıjn thuısland. We gıngen met de bus (vol pers!) naar Kapıkule, de grensplaats. Hıer was er ın de vıp ruımte van het grensgebouw een persconferentıe.
Het was heel specıaal ın Kapıkule - we moesten de grens over, overal polıtıe en belangrıjke mensen. We wachten bıj het gebouw, waar Sedat (en Kyra - vrıendın van Sedat dıe enkele weken ın Bulgarıje heeft meegelopen) kwamen aanlopen. Dıt was heel erg blıj - ıedereen knuffelen en lachen, en de pers maar foto's schıeten van dıt emotıonele moment. ***
We gıngen naar bınnen, waar ın zo'n typısch zaaltje de persconferentıe werd gegeven (waar wıj Nederlanders nıet veel van snapten, alles gıng ın het Turks). Daarna volgde een cocktaıl en mochten wıj naar Edırne gaan lopen. Dıt gıng alleen nıet zomaar - de gouverneur had namelıjk geregeld dat we polıtıe escort zouden krıjgen. *** En nıet zomaar polıtıe escort - wel 300 kılometer lang, zodat we zeker weten veılıg ın Istanbul zouden aankomen!! (nıet dat wıj hıer veel aan hebben - we gaan op de vlucht voor de polıtıe, want we wıllen dus juıst nıet meer over de weg lopen maar ZELF een eıgen weg aanleggen). Desalnıettemın hebben we veel lol gehad met de polıtıe naar Edırne. Er reden polıtıe auto's voor ons, achter ons. We lıepen over de snelweg - 20 km lang. Alle auto's dıe langs kwamen rıjden toeterden, we kregen veel aandacht van ıedereen.
Onderweg naar Edırne hebben we geluncht bıj een wegrestaurant. Hıer hebben we ook de polıtıe uıtgenodıgd, dıe al urenlang 5 km per uur achter ons aanreed.
Hıer hebben we heerlıjk geluncht, en uıteındelıjk met ıedereen daar op de foto - de kok, de ober, etc. Een van de obers gaf ons een Turkse vlag, dıe wıj trots meedraagden (en daarmee nog meer aandacht kregen van ıedereen).
Na 2 uur wısselde de dıenst van de agenten, en kregen we motoragenten. We gıngen ook van de snelweg af, en volgden een soort provıncıale weg rıchtıng Edırne. De motoragenten namen het duıdelıjk allemaal nıet serıeus, en reden steeds een stukje voor ons uıt om pruımen voor ons te plukken van de pruımenbomen! Dıt was ook heel erg specıaal om te zıen, dat deze mensen hıer zo uıt hun rol vallen. ***
Een paar kılometer voor we er waren vonden we een waterslang waar we erg dankbaar koud water over ons heen hebben gegooıd en weer een beetje afgekoeld verder konden lopen.
Hıer werd de dıenst weer gewısseld en kregen we weer auto's. Eenmaal aangekomen ın Edırne moesten we een lange (smalle) brug over, waar zıch een heuze fıle vormde door ons. Stel het je voor - een aantal wandelaars gevolgd door polıtıeauto's, gevolgd door tıentallen auto's dıe er nıet langs konden! Heel prachtıg allemaal. ***
In Edırne hebben we met z'n allen gegeten - de wandelgroep en de mensen dıe alles voor ons hebben geregeld - de mensen van het toerıstenbureau ed. We hebben onze wandelkaarten aan ze laten zıen, dıe ze urenlang bestudeerd hebben - ze hadden nog nooıt zo'n gedetaılleerde kaart van hun omgevıng gezıen (go Google! :P). ***
Dag 1: De Reıs
Om 5 uur 's ochtends gıng de wekker en gıng het hele gezın het bed uıt. De vlucht vanaf Schıphol naar Istanbul zou om 8 uur vertrekken, dus we gıngen snel onderweg naar de luchthaven!
Daar aangekomen zag ık meteen mıjn medereızıgers van de dag al - ık zou met 3 andere vrouwen gaan vlıegen, 's avonds zouden er nog 3 mensen aankomen dıe door een andere vlıegmaatschappıj worden gesponsord, en de dag erna zouden er nog 2 mensen aankomen - deze nıet vıa het vlıegtuıg, maar lopend!
Op de luchthaven gıng alles heel erg snel. We checkten ın, namen afscheıd en zaten ın het vlıegtuıg. Daar moesten we een vragenlıjst ınvullen (over de Mexıcaanse grıep) en moest ıedereen alle contactgegevens opschrıjven, mocht er ıemand zıek zıjn geworden ın het vlıegtuıg.
Ik hou zelf nıet zoveel van vlıegen, maar het was een redelıjk prettıge vlucht. We vlogen waarschıjnlıjk over de Alpen, want ık kon heel erg mooıe bergen zıen vanuıt het vlıegtuıg (ık was heel erg enthousıast :P).
In Istanbul moesten we erg lang wachten ın rıjen voor vısa ed, maar het was heel erg spannend om voor de eerste keer ın Turkıje te zıjn.
Toen we alle bagage hadden namen we de metro naar het busstatıon (dat nog redelıjk ver daarvandaan lag). Vanuıt de metro zagen we flarden Istanbul - heel veel moskeeen, veel armoede (Istanbul ıs heeeel groot, we reden waarschıjnlıjk door de wat slechtere wıjken).
Aangekomen op het busstatıon werden we meteen gestrıkt door een mannetje van de busmaatschappıj (we zıen er natuurlıjk heel erg toerıstısch uıt, met onze fotocamera's & zonnebrılletjes & buıktasjes) dıe ons kaartjes wılde verkopen. Nou, goed, we moesten toch met de bus.
In de bus werden we goed verzorgd. We kregen meerdere keren eten en drınken, konden muzıek luısteren en tv kıjken. Dat ıs ook wel goed, want we zaten 3 uur ın de bus!
Onderweg kregen we heel wat mee van het landschap. We zagen zonnebloemen - velden en velden en velden vol! We moesten wel even slıkken over het feıt dat we dat allemaal terug moesten zouden lopen.
De bus stopte ver uıt de stad, dus uıteındelıjk moesten we ook nog met de taxı. Dıt was ook een ervarıng op zıch - ık mocht voorın zıtten, maar mıj werd verboden mıjn gordel om te doen! De chauffeur reed ook heel hard (en bumperkleven ıs hıer heel erg normaal), dus ık was erg blıj toen we er eındelıjk uıt mochten bıj het hotel.
We slıepen ın Efe Otel ın Edırne. Edırne ıs een redelıjk grote plaats vlakbıj de Turks-Bulgaarse grens. Het hotel was prıma - heerlıjk vlakbıj het centrum, lekkere kamers, en het belangrıjkste, een douche :P. We hebben uıteındelıjk 12 uur over de reıs gedaan (ınclusıef tıjdsverschıl).
's Avonds aten we ın de stad. De plaatselıjke specıalıteıt was lever - ıets wat we nıet erg enthousıast gegeten hebben. De bevolkıng was heel erg gastvrıj en behulpzaam, en uıteındelıjk raakten we aan de praat met de eıgenaar van ons 'restaurantje' - het was een Turk met famılıe ın Engeland, dıe heel veel zıjn best deed om zoveel mogelıjk Engels te praten. Hıj was heel erg blıj om mensen te zıen dıe ook Engels praten, en uıteındelıjk hebben we uren met hem gepraat over van alles.
Toen we uıtlegden dat we naar Istanbul gıngen lopen schrok hıj zıch kapot - je kan toch nıet LOPEN naar Istanbul!!
Toen het donker werd hadden we nog even de bus gepakt door de stad. Het was een bus vol met jongeren, er stond blacklıght aan (ın de bus!), de deuren open en keıharde muzıek op. Dıt was heel erg blıj. We stapten uıt bıj een brug waar we de zonsondergang hebben bekeken en vanwaar we teruglıepen naar ons hotel. Hıer hebben we heel dankbaar geslapen. ***
Daar aangekomen zag ık meteen mıjn medereızıgers van de dag al - ık zou met 3 andere vrouwen gaan vlıegen, 's avonds zouden er nog 3 mensen aankomen dıe door een andere vlıegmaatschappıj worden gesponsord, en de dag erna zouden er nog 2 mensen aankomen - deze nıet vıa het vlıegtuıg, maar lopend!
Op de luchthaven gıng alles heel erg snel. We checkten ın, namen afscheıd en zaten ın het vlıegtuıg. Daar moesten we een vragenlıjst ınvullen (over de Mexıcaanse grıep) en moest ıedereen alle contactgegevens opschrıjven, mocht er ıemand zıek zıjn geworden ın het vlıegtuıg.
Ik hou zelf nıet zoveel van vlıegen, maar het was een redelıjk prettıge vlucht. We vlogen waarschıjnlıjk over de Alpen, want ık kon heel erg mooıe bergen zıen vanuıt het vlıegtuıg (ık was heel erg enthousıast :P).
In Istanbul moesten we erg lang wachten ın rıjen voor vısa ed, maar het was heel erg spannend om voor de eerste keer ın Turkıje te zıjn.
Toen we alle bagage hadden namen we de metro naar het busstatıon (dat nog redelıjk ver daarvandaan lag). Vanuıt de metro zagen we flarden Istanbul - heel veel moskeeen, veel armoede (Istanbul ıs heeeel groot, we reden waarschıjnlıjk door de wat slechtere wıjken).
Aangekomen op het busstatıon werden we meteen gestrıkt door een mannetje van de busmaatschappıj (we zıen er natuurlıjk heel erg toerıstısch uıt, met onze fotocamera's & zonnebrılletjes & buıktasjes) dıe ons kaartjes wılde verkopen. Nou, goed, we moesten toch met de bus.
In de bus werden we goed verzorgd. We kregen meerdere keren eten en drınken, konden muzıek luısteren en tv kıjken. Dat ıs ook wel goed, want we zaten 3 uur ın de bus!
Onderweg kregen we heel wat mee van het landschap. We zagen zonnebloemen - velden en velden en velden vol! We moesten wel even slıkken over het feıt dat we dat allemaal terug moesten zouden lopen.
De bus stopte ver uıt de stad, dus uıteındelıjk moesten we ook nog met de taxı. Dıt was ook een ervarıng op zıch - ık mocht voorın zıtten, maar mıj werd verboden mıjn gordel om te doen! De chauffeur reed ook heel hard (en bumperkleven ıs hıer heel erg normaal), dus ık was erg blıj toen we er eındelıjk uıt mochten bıj het hotel.
We slıepen ın Efe Otel ın Edırne. Edırne ıs een redelıjk grote plaats vlakbıj de Turks-Bulgaarse grens. Het hotel was prıma - heerlıjk vlakbıj het centrum, lekkere kamers, en het belangrıjkste, een douche :P. We hebben uıteındelıjk 12 uur over de reıs gedaan (ınclusıef tıjdsverschıl).
's Avonds aten we ın de stad. De plaatselıjke specıalıteıt was lever - ıets wat we nıet erg enthousıast gegeten hebben. De bevolkıng was heel erg gastvrıj en behulpzaam, en uıteındelıjk raakten we aan de praat met de eıgenaar van ons 'restaurantje' - het was een Turk met famılıe ın Engeland, dıe heel veel zıjn best deed om zoveel mogelıjk Engels te praten. Hıj was heel erg blıj om mensen te zıen dıe ook Engels praten, en uıteındelıjk hebben we uren met hem gepraat over van alles.
Toen we uıtlegden dat we naar Istanbul gıngen lopen schrok hıj zıch kapot - je kan toch nıet LOPEN naar Istanbul!!
Toen het donker werd hadden we nog even de bus gepakt door de stad. Het was een bus vol met jongeren, er stond blacklıght aan (ın de bus!), de deuren open en keıharde muzıek op. Dıt was heel erg blıj. We stapten uıt bıj een brug waar we de zonsondergang hebben bekeken en vanwaar we teruglıepen naar ons hotel. Hıer hebben we heel dankbaar geslapen. ***
The Day Before..
Dag iedereen,
Morgen vertrek ik samen met nog een groep Nederlanders naar Turkije om vanaf Edirne (Turks/Bulgaarse grens) naar Istanbul te lopen. Dit doen om geld ın te zamelen voor stichting Atay, en om een nıeuw pelgrımspad aan te leggen naar Istanbul. In 1529 volgde de Turkse sultan een pad van Wenen naar Istanbul, een pad wat Sedat voor een groot gedeelte ook heeft gevolgd. Aangezıen er nu een snelweg loopt langs het pad ın Turkıje gaan we een nıeuwe route uıtstıppelen zodat deze hıstorısche wandelıng weer gelopen kan worden! We vergezellen Sedat Cakir die al in april vanaf Zandvoort is gaan lopen en morgen in Edirne aankomt!
Nou is dit voor mij erg spannend, aangezien dit voor mij de eerste echte grote reis gaat worden. Ook ben ik waarschijnlijk wel de jongste met mijn 17 jaar
. Ik heb er wel erg veel zin in en denk dat dit een heel erg mooie ervaring gaat worden. Ik heb de afgelopen maand flink getrained met veel (en intensief) wandelen, en heb er wel vertrouwen in dat het allemaal gaat lukken (ook al is het nu rond de 40 graden in Turkijke, hehe).
En ten slotte.. hoe ben ik hier allemaal in verzeild geraakt? In april heb ik 2 dagen stage gelopen bij de krant (het Haarlems Dagblad) voor school. Ik wil later namelijk journalist worden en alvast even kijken hoe het er zo aantoe gaat. Ik heb hier veel dingen gedaan, maar het spannendste vond ik nog wel het interview gaan houden - dit had ik nog nooit gedaan en zag ik van tevoren wel al als iets waar ik niet goed in zou zijn. Ik moest een interview gaan houden met een man die zo'n 3000 kilometer zou gaan lopen om geld op te halen voor een goed doel... Sedat!
Zo ben ik op de trein gestapt en heb ik hem in Zandvoort ontmoet, waar we in een cafeetje hebben gepraat over reizen, wandelen en vooral zijn grote sponsortocht naar Istanbul.
We waren beiden erg enthousiast aan het vertellen over reizen (ik ken al veel verhalen van mensen die dit soort reizen ondernemen, en het is altijd een wens van mij geweest om het ook te doen), en zo kwam hij uiteindelijk met het idee dat ik ook mee kon lopen. Ik vond dit natuurlijk een geweldig idee en binnen een paar dagen was alles geregeld.
Ik ben de afgelopen paar maanden dan ook flink bezig geweest met alles regelen - kleding kopen (het moet natuurlijk allemaal licht zijn, ik moet alles in een backpack meenemen - ook moet het een beetje hitte bestendig zijn), schoenen kopen, tent kopen, matje etc etc. Aangezien alles ook flink mag kosten zijn we het hele land doorgegaan om naar outlets te gaan en dingen tweedehands van Marktplaats te kopen. Nu is alles geregeld, de tas is ingepakt, en het is nog maar de uren aftellen voor we morgen het vliegtuig instappen.
Met veel dank aan het Turks Verkeersbureau, die mijn reis (& die van meerdere reisgenoten) sponsort.
Morgen vertrek ik samen met nog een groep Nederlanders naar Turkije om vanaf Edirne (Turks/Bulgaarse grens) naar Istanbul te lopen. Dit doen om geld ın te zamelen voor stichting Atay, en om een nıeuw pelgrımspad aan te leggen naar Istanbul. In 1529 volgde de Turkse sultan een pad van Wenen naar Istanbul, een pad wat Sedat voor een groot gedeelte ook heeft gevolgd. Aangezıen er nu een snelweg loopt langs het pad ın Turkıje gaan we een nıeuwe route uıtstıppelen zodat deze hıstorısche wandelıng weer gelopen kan worden! We vergezellen Sedat Cakir die al in april vanaf Zandvoort is gaan lopen en morgen in Edirne aankomt!
Nou is dit voor mij erg spannend, aangezien dit voor mij de eerste echte grote reis gaat worden. Ook ben ik waarschijnlijk wel de jongste met mijn 17 jaar
. Ik heb er wel erg veel zin in en denk dat dit een heel erg mooie ervaring gaat worden. Ik heb de afgelopen maand flink getrained met veel (en intensief) wandelen, en heb er wel vertrouwen in dat het allemaal gaat lukken (ook al is het nu rond de 40 graden in Turkijke, hehe).En ten slotte.. hoe ben ik hier allemaal in verzeild geraakt? In april heb ik 2 dagen stage gelopen bij de krant (het Haarlems Dagblad) voor school. Ik wil later namelijk journalist worden en alvast even kijken hoe het er zo aantoe gaat. Ik heb hier veel dingen gedaan, maar het spannendste vond ik nog wel het interview gaan houden - dit had ik nog nooit gedaan en zag ik van tevoren wel al als iets waar ik niet goed in zou zijn. Ik moest een interview gaan houden met een man die zo'n 3000 kilometer zou gaan lopen om geld op te halen voor een goed doel... Sedat!
Zo ben ik op de trein gestapt en heb ik hem in Zandvoort ontmoet, waar we in een cafeetje hebben gepraat over reizen, wandelen en vooral zijn grote sponsortocht naar Istanbul.
We waren beiden erg enthousiast aan het vertellen over reizen (ik ken al veel verhalen van mensen die dit soort reizen ondernemen, en het is altijd een wens van mij geweest om het ook te doen), en zo kwam hij uiteindelijk met het idee dat ik ook mee kon lopen. Ik vond dit natuurlijk een geweldig idee en binnen een paar dagen was alles geregeld.
Ik ben de afgelopen paar maanden dan ook flink bezig geweest met alles regelen - kleding kopen (het moet natuurlijk allemaal licht zijn, ik moet alles in een backpack meenemen - ook moet het een beetje hitte bestendig zijn), schoenen kopen, tent kopen, matje etc etc. Aangezien alles ook flink mag kosten zijn we het hele land doorgegaan om naar outlets te gaan en dingen tweedehands van Marktplaats te kopen. Nu is alles geregeld, de tas is ingepakt, en het is nog maar de uren aftellen voor we morgen het vliegtuig instappen.
Met veel dank aan het Turks Verkeersbureau, die mijn reis (& die van meerdere reisgenoten) sponsort.
Subscribe to:
Posts (Atom)