De tocht van Kapikule naar Istanbul is een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Ik weet zeker dat ik, in heel mijn leven, nooit meer zoiets speciaals zal zien! Alles geeft zo'n prachtig gevoel - de dorpelingen die zo verbaasd, maar ook zo blij zijn om je te zien, en je alles geven wat ze te bieden hebben.. De politie en het leger, die compleet uit hun rol vallen als ze je zien en flink aan het opscheppen zijn met hun zwaailichten, maar ook gewoon heel erg lief kunnen zijn en waar je uren mee kan zitten om Frans mee te praten.. En gewoon het gevoel wat je krijgt van het lopen - zo'n ultieme vrijheid, de lange lange weg die uitstrekt tot aan de horizon, of de berg over, en dat je weet dat je hem kan trotseren - dit zijn maar een paar van de prachtige dingen die we hebben meegemaakt.
En ook al zat het soms tegen - geen water meer, verdwaald - die dingen horen er ook maar bij, en vallen in het niet bij het geweldige gevoel wat je krijgt als je deze fantastische wandeling volbracht hebt.
Ik weet dat er nu flinke plannen zijn om dit een officiele route te maken - de ECHTE Sultan's trail - en zodra alle wegen en routes geperfectioneerd zijn, zal ik iedereen (!) aanraden om het ook te lopen. Ook al zal niet iedereen politie hebben om ze overal te volgen en te beschermen, ik weet zeker dat iedereen zijn eigen mooie dingen op de route mee zal maken waar ik jaloers op zal zijn :).
Tuesday, August 11, 2009
Dag 13: Topkapi
Aangezien we zo'n 10 minuten lopen van Topkapi afzaten 's ochtends, konden we het niet maken om tien voor vier de deur uit te gaan en dan daar hartelijk ontvangen worden voor onze moeilijke wandeltocht. Daarom stapten we met z'n allen vroeg op de bus naar de rand van de stad, om vanaf daar een toeristische wandeling terug te lopen.
De wandeling was erg mooi - we begonnen bij een moskee waar we (heel even, want het was heel druk!) om het hoekje gingen kijken en ons verbaasden over hoe groot het er was. Daarna vervolgden we onze reis, de laatste stappen aan het zetten tot we aan zouden komen bij ons eindpunt - het Topkapi Paleis. De meesten van ons hebben er 300 km voor moeten knokken, maar het was vooral voor Sedat speciaal - die had 3000 km gelopen!
Rond enen ging Sedat nog even naar de moskee (vrijdaggebed), terwijl de rest van de groep zich vergaapte aan een Mariakerk. Hier hebben we alle kunst bewonderd, heilig water gedronken en kaarsjes opgestoken. Daarna gingen we verder, met Sedat, langs de Bosporus.
Het was mooi om daar te lopen - alleen begon het wat laat te worden en moesten we een beetje opschieten. Na een uur lopen gingen we van de Bosporus af, de stad in (heel erg druk! Oppassen voor auto's). We wilden voordat we in Topkapi aankwamen eerst nog even langs het graf van onze sultan, Suleyman, omdat de hele reis daar om draaide! Jammer genoeg ging dat echt niet meer lukken in verband met tijdsnood.
Na wat tijd in de stad gelopen te hebben kwamen ineens de poorten van het Topkapi paleis tevoorschijn. Dit was een prachtig moment - we hadden het ECHT gehaald!! Terwijl we langzaam dichterbij kwamen (en alle bedelaars en marktverkopers negeerden) realiseerden we ons hoe mooi deze reis was, en hoe jammer het eigenlijk was dat het nu al voorbij was. Toen we door de poort gingen voelden we ons speciaal, en toen Sedat als laatste door de poort ging klonk er flink gejuich. ***
Daarna kwamen de journalisten - tientallen! Er was een Nederlands(-Poolse) bij, die alle Nederlandse mensen interviewde, de rest drong zich om Sedat heen. Daarna kwam er tv (waar ik zelfs een paar vragen in het Engels heb moeten beantwoorden!) en daarna nog de groepsfoto's. Drukte alom, maar het voelde erg goed, en we hebben allemaal enthousiast alle vragen beantwoordt en staan als een echte groep op alle foto's :).
Toen de pers ons weer met rust liet en we nog even met z'n allen wat gingen drinken, drong het pas echt tot ons door dat het nu voorbij was. Twee van ons zouden twee dagen daarna weer naar huis gaan, een paar gingen naar de kust - dit was een van onze laatste maaltijden. We bespraken onze mooiste momenten van de reis, en Frans liet met behulp van objecten zien hoe de reis voor hem was (o.a. een doornstruik, omdat we zoveel door de doorns moesten lopen, en een stukje wc-papier omdat Sedat zo'n scheetje is :P).
De wandeling was erg mooi - we begonnen bij een moskee waar we (heel even, want het was heel druk!) om het hoekje gingen kijken en ons verbaasden over hoe groot het er was. Daarna vervolgden we onze reis, de laatste stappen aan het zetten tot we aan zouden komen bij ons eindpunt - het Topkapi Paleis. De meesten van ons hebben er 300 km voor moeten knokken, maar het was vooral voor Sedat speciaal - die had 3000 km gelopen!
Rond enen ging Sedat nog even naar de moskee (vrijdaggebed), terwijl de rest van de groep zich vergaapte aan een Mariakerk. Hier hebben we alle kunst bewonderd, heilig water gedronken en kaarsjes opgestoken. Daarna gingen we verder, met Sedat, langs de Bosporus.
Het was mooi om daar te lopen - alleen begon het wat laat te worden en moesten we een beetje opschieten. Na een uur lopen gingen we van de Bosporus af, de stad in (heel erg druk! Oppassen voor auto's). We wilden voordat we in Topkapi aankwamen eerst nog even langs het graf van onze sultan, Suleyman, omdat de hele reis daar om draaide! Jammer genoeg ging dat echt niet meer lukken in verband met tijdsnood.
Na wat tijd in de stad gelopen te hebben kwamen ineens de poorten van het Topkapi paleis tevoorschijn. Dit was een prachtig moment - we hadden het ECHT gehaald!! Terwijl we langzaam dichterbij kwamen (en alle bedelaars en marktverkopers negeerden) realiseerden we ons hoe mooi deze reis was, en hoe jammer het eigenlijk was dat het nu al voorbij was. Toen we door de poort gingen voelden we ons speciaal, en toen Sedat als laatste door de poort ging klonk er flink gejuich. ***
Daarna kwamen de journalisten - tientallen! Er was een Nederlands(-Poolse) bij, die alle Nederlandse mensen interviewde, de rest drong zich om Sedat heen. Daarna kwam er tv (waar ik zelfs een paar vragen in het Engels heb moeten beantwoorden!) en daarna nog de groepsfoto's. Drukte alom, maar het voelde erg goed, en we hebben allemaal enthousiast alle vragen beantwoordt en staan als een echte groep op alle foto's :).
Toen de pers ons weer met rust liet en we nog even met z'n allen wat gingen drinken, drong het pas echt tot ons door dat het nu voorbij was. Twee van ons zouden twee dagen daarna weer naar huis gaan, een paar gingen naar de kust - dit was een van onze laatste maaltijden. We bespraken onze mooiste momenten van de reis, en Frans liet met behulp van objecten zien hoe de reis voor hem was (o.a. een doornstruik, omdat we zoveel door de doorns moesten lopen, en een stukje wc-papier omdat Sedat zo'n scheetje is :P).
Friday, August 7, 2009
Dag 12: De verte
We waren met z'n allen vroeg opgestaan om nog lekker te ontbijten op het terras en daarna onze tocht voort te zetten. Toen we afscheid moesten nemen van Maria en Sinan hebben we ons gebruikelijke Vader Jacob gezongen - wat ook speciaal voor Maria erg leuk was omdat ze nu al 31 jaar in Turkije woont en erg blij was om een liedje uit haar jeugd te horen.
Na een paar minuten lopen kwamen Maria en Sinan ons achterna - ze wilden niet dat we gingen! :P
Sinan had aangeboden om onze tassen 2 dorpen verderop neer te zetten (geweldig!) en Maria wilde graag meelopen - die had zo genoten van onze verhalen en wilde zo graag ook zelf wandelen. Daarom zetten we er met een extra persoon op uit. ***
We liepen 's ochtends vroeg door een mooi dal. Het is vooral 's ochtends zo fijn om te lopen, als de zon net opgekomen is en alles stil is :). Dit was ook een super wandeling - totaal niet over wegen (maar dit keer ook niet dwars door zonnebloemvelden of doornstruiken :P), gewoon lekker door de grasvelden.
We kwamen 4 kilometer verder in het volgende dorp aan (Boyalik) en hebben daar weer lekker thee gedronken en veel met Maria gepraat.
De wandeling naar het volgende dorp was ongeveer hetzelfde - net zo mooi door de grasvelden. Het enige jammere was dat heel veel nat was, en overal blubber en modder was. Dit was vooral niet handig voor Maria, die met haar halve been (op haar sandalen!) door de modder was gezakt.
De laatste paar kilometers naar het volgende dorp waren spannend voor Sedat - hier wachtten namelijk zijn vrouw en dochter (10 jaar oud) op hem, die hij al zo'n 3 maanden niet had gezien! Dit was een heel erg mooi moment - hoe het gezin weer herenigd werd :). We hebben met een hele grote groep (de wandelaars, Maria, Sinan, dochter + vrouw van Sedat) geluncht voor we verder gingen. Maria en Sinan gingen weg, want die hadden 's avonds een concert.
Het volgende stuk lopen was heel leuk - de dochter en vrouw van Sedat liepen ook mee, dus het was voor iedereen heel leuk om die te zien en met ze te praten. We liepen langs een heel groot stuwmeer - kilometers en kilometers lang - en helemaal aan het einde van het meer zou Istanbul liggen!! :)
Deze wandeling was ook heel erg mooi. We zagen meerdere mensen picknicken, barbecueen of zwemmen bij het meer. In het begin van de dag was het nog heel erg warm, en hebben we een beetje geploeterd langs de waterkant. Toen we een pauze inlastten heb ik samen met Soraya (dochter van Sedat) en Marjan gezwommen in het meer - zoals altijd een van de hoogtepunten :). Zwemmen in die temperaturen is zo speciaal!
Na de pauze was het ook niet zo warm meer en hebben we heerlijk verder gelopen.
Op een gegeven moment, al wat later op de dag, werden we weer opgewacht door militairen - dit keer met blikjes fris en flesjes water! Ook dit was heel erg speciaal, en we hebben weer heerlijk kunnen drinken.
Toen we in de verte keken langs de rivier, konden we INEENS Istanbul zien liggen! Dit was zo mooi! Het was voor mij in ieder geval een heel erg emotioneel moment, dat al ons zwoegen en al die hitte zoiets moois heeft opgeleverd. Het was aan twee kanten van de rivier tegen de heuvel opgebouwd - witte gebouwen, en ergens bovenop een groot gebouw pronkte een Turkse vlag. Ik heb met open mond dit zitten aanschouwen, niet wetend dat het zo belonend kon zijn om na een lange pelgrimstocht het einde in zicht te zien :).
Aangezien Soraya wel moe werd na zo'n lange wandeling (en ik het ook wel weer gezien had :P de hele dag door hitte, vermoeidheid) zijn we samen in de bus van de militairen gekropen en hebben we lekker op de achterbank zitten praten en niet meer hoeven lopen. We reden heel erg langzaam achter de rest van de groep aan - de militairen moesten ze beschermen en ze niet alleen laten.
We hebben denk ik wel 2 uur achterin de bus gezeten, tot de verveelde jonge militairen het wel gezien hadden en ons alvast doorreden naar het volgende dorp. De vrouw van Sedat kroop ook bij ons in de auto (ze hadden zich er allebei niet echt op voorbereid, dus waren erg blij om in de auto te kunnen zitten) en wij reden door.
Het interessante van al die leger/politie verhalen is dat ze allemaal een eigen district binnen de provincie hebben en daar beslist NIET uit mogen. Het district van onze militairen hield zo'n halve kilometer voor het dorp op, en we werden er op de weg uitgegooid (ze konden niet anders). Daarom zaten we weer met 3 vrouwen en 8 tassen langs de weg. *** Het begon al te schemeren, langzaam maar zeker zou het donker worden, maar het was nog wel een uur of 2 lopen naar dit dorpje voor de anderen. Daarom smeekten we de militairen om ze mee te nemen (misschien moesten we nog wel tenten opzetten - er was uiteraard geen hotel in dit dorpje) en ons hier niet alleen te laten, langs de kant van de weg.
De militairen reden richting de groep en kwamen alvast aan met alleen Frans - ze vonden het veiliger als er een man bij deze 3 vrouwen zat! :P
Daarna werden ook de anderen opgehaald en zaten wij met z'n 4en langs de weg. In de verte zagen we een politiebusje aan komen rijden en wij grapten al dat hier onze volgende rit was :P. Ironisch genoeg was dit geen grapje en kwam de politie WEER naar ons toe om voor ons te zorgen! Alleen hier kwam dus heel erg dat districten-gedoe boven - de militairen waren heel aardig omdat ze ons al eventjes kenden - we hebben een tijdje door hun district gereden - maar de politie wist niet zo goed wie we waren en moest ons nog echt leren kennen. Daarom waren ze formeel, deftig en achterdochtig. Dit gebeurt elke keer - ze komen formeel op ons af, maar aan het einde van het district hebben we een heerlijke tijd met elkaar gehad.
Toen uiteindelijk heel de groep er was kropen we met z'n allen in het busje (het was al donker - 22:00 gok ik) dat ons naar een restaurantje een paar dorpjes verder bracht. Dit restaurantje was al lang dicht, en de mensen werden uit bed gehaald om nog voor ons te kunnen zorgen! (wel was ook te merken dat we dichterbij Istanbul kwamen - ik gokte dat we zo'n 50 lire voor de hele groep moesten betalen (we hebben al 2 weken lang voor NIKS gegeten :P), maar dit keer was het toch echt 250).
Hierna kropen we weer het politiebusje in en gingen we (met zwaailichten en al!!) richting Istanbul.
De agenten hadden nachtdienst en waren intussen al vrienden van ons geworden ;). Daarom wilden ze, voordat ze ons ergens achterlieten bij een slaapplek, eerst een tour geven. We reden op een gegeven moment de buitenwijk van Istanbul binnen, en er ging zo'n grote kick door me heen - we hebben het gehaald! We zijn in Istanbul aangekomen!! Ik was heel erg enthousiast en trots :).
Onze eerste stop van de tour was bij een waterleidingbedrijf (waar deze agenten waarschijnlijk elke nacht kwamen om thee te drinken - ze waren niet verbaasd dat we kwamen en ze begonnen meteen als oude vrienden met elkaar te praten). Hier hebben we zulke mooie dingen gezien - op de weg erheen, door het pikdonker, zag ik dat de weg helemaal vol lag met witte dingen. Ik kon niet goed zien wat het was, en was heel erg benieuwd. Toen we eventjes langzamer reden zag ik wat het was - sprinkhanen! ENORME sprinkhanen - zeker zo groot als mijn hand. En de hele weg lag vol, het waren er duizenden! De agenten stopten even zodat we ze konden bewonderen, en we zagen ze met z'n allen tegelijk zo de weg over springen (daarna schuldig voelen toen we verder reden, omdat we per seconde over zo'n 10 sprinkhanen reden :P). Ook was ik heel blij dat ik niet buiten stond, want deze insecten waren toch echt wel de grootste die ik ooit gezien had.
Onze tweede stop was bij het stuwmeer - we zagen overal lichtjes langs het water en keken benieuwd naar wat dit was. Opeens werd het ons duidelijk - vissers! Er zaten tientallen vissers, allemaal met hun tentje en vuurtje, langs het water. Als we naar beneden keken zagen we ze zitten, maar ook kilometers verderop zagen we nog lichtjes. Dit was heel mooi om te zien, dat ze met z'n allen met hun tentjes OVERAL bij het meer zaten te vissen 's nachts :). ***
We dronken thee bij de mensen van het waterleidingsbedrijf, die duidelijk heel erg blij waren om mensen daar te zien (naast de agenten). Weer werd alles en iedereen erbij gehaald (via de telefoon opgeroepen!), maar dit keer was het echt midden in de nacht en werden mensen uit bed gehaald om de buitenlanders te zien. Daarna begonnen we wel echt moe te worden en bedankten we de agenten - nu wilden we wel echt naar een hotel. Daarom moesten ze hun leuke nachtdienst opgeven om voor ons een hotel te zoeken in het voor mij oh zo mysterieuze en mooie Istanbul.
Uiteindelijk hield in Istanbul ook ergens middenin de stad hun district op en werden we in de taxi naar ons hotel gebracht, waar we allemaal als een blok hebben geslapen - nagenietend van het feit dat we 3 uur lang met zwaailichten aan (!) door de stad zijn gereden.
Na een paar minuten lopen kwamen Maria en Sinan ons achterna - ze wilden niet dat we gingen! :P
Sinan had aangeboden om onze tassen 2 dorpen verderop neer te zetten (geweldig!) en Maria wilde graag meelopen - die had zo genoten van onze verhalen en wilde zo graag ook zelf wandelen. Daarom zetten we er met een extra persoon op uit. ***
We liepen 's ochtends vroeg door een mooi dal. Het is vooral 's ochtends zo fijn om te lopen, als de zon net opgekomen is en alles stil is :). Dit was ook een super wandeling - totaal niet over wegen (maar dit keer ook niet dwars door zonnebloemvelden of doornstruiken :P), gewoon lekker door de grasvelden.
We kwamen 4 kilometer verder in het volgende dorp aan (Boyalik) en hebben daar weer lekker thee gedronken en veel met Maria gepraat.
De wandeling naar het volgende dorp was ongeveer hetzelfde - net zo mooi door de grasvelden. Het enige jammere was dat heel veel nat was, en overal blubber en modder was. Dit was vooral niet handig voor Maria, die met haar halve been (op haar sandalen!) door de modder was gezakt.
De laatste paar kilometers naar het volgende dorp waren spannend voor Sedat - hier wachtten namelijk zijn vrouw en dochter (10 jaar oud) op hem, die hij al zo'n 3 maanden niet had gezien! Dit was een heel erg mooi moment - hoe het gezin weer herenigd werd :). We hebben met een hele grote groep (de wandelaars, Maria, Sinan, dochter + vrouw van Sedat) geluncht voor we verder gingen. Maria en Sinan gingen weg, want die hadden 's avonds een concert.
Het volgende stuk lopen was heel leuk - de dochter en vrouw van Sedat liepen ook mee, dus het was voor iedereen heel leuk om die te zien en met ze te praten. We liepen langs een heel groot stuwmeer - kilometers en kilometers lang - en helemaal aan het einde van het meer zou Istanbul liggen!! :)
Deze wandeling was ook heel erg mooi. We zagen meerdere mensen picknicken, barbecueen of zwemmen bij het meer. In het begin van de dag was het nog heel erg warm, en hebben we een beetje geploeterd langs de waterkant. Toen we een pauze inlastten heb ik samen met Soraya (dochter van Sedat) en Marjan gezwommen in het meer - zoals altijd een van de hoogtepunten :). Zwemmen in die temperaturen is zo speciaal!
Na de pauze was het ook niet zo warm meer en hebben we heerlijk verder gelopen.
Op een gegeven moment, al wat later op de dag, werden we weer opgewacht door militairen - dit keer met blikjes fris en flesjes water! Ook dit was heel erg speciaal, en we hebben weer heerlijk kunnen drinken.
Toen we in de verte keken langs de rivier, konden we INEENS Istanbul zien liggen! Dit was zo mooi! Het was voor mij in ieder geval een heel erg emotioneel moment, dat al ons zwoegen en al die hitte zoiets moois heeft opgeleverd. Het was aan twee kanten van de rivier tegen de heuvel opgebouwd - witte gebouwen, en ergens bovenop een groot gebouw pronkte een Turkse vlag. Ik heb met open mond dit zitten aanschouwen, niet wetend dat het zo belonend kon zijn om na een lange pelgrimstocht het einde in zicht te zien :).
Aangezien Soraya wel moe werd na zo'n lange wandeling (en ik het ook wel weer gezien had :P de hele dag door hitte, vermoeidheid) zijn we samen in de bus van de militairen gekropen en hebben we lekker op de achterbank zitten praten en niet meer hoeven lopen. We reden heel erg langzaam achter de rest van de groep aan - de militairen moesten ze beschermen en ze niet alleen laten.
We hebben denk ik wel 2 uur achterin de bus gezeten, tot de verveelde jonge militairen het wel gezien hadden en ons alvast doorreden naar het volgende dorp. De vrouw van Sedat kroop ook bij ons in de auto (ze hadden zich er allebei niet echt op voorbereid, dus waren erg blij om in de auto te kunnen zitten) en wij reden door.
Het interessante van al die leger/politie verhalen is dat ze allemaal een eigen district binnen de provincie hebben en daar beslist NIET uit mogen. Het district van onze militairen hield zo'n halve kilometer voor het dorp op, en we werden er op de weg uitgegooid (ze konden niet anders). Daarom zaten we weer met 3 vrouwen en 8 tassen langs de weg. *** Het begon al te schemeren, langzaam maar zeker zou het donker worden, maar het was nog wel een uur of 2 lopen naar dit dorpje voor de anderen. Daarom smeekten we de militairen om ze mee te nemen (misschien moesten we nog wel tenten opzetten - er was uiteraard geen hotel in dit dorpje) en ons hier niet alleen te laten, langs de kant van de weg.
De militairen reden richting de groep en kwamen alvast aan met alleen Frans - ze vonden het veiliger als er een man bij deze 3 vrouwen zat! :P
Daarna werden ook de anderen opgehaald en zaten wij met z'n 4en langs de weg. In de verte zagen we een politiebusje aan komen rijden en wij grapten al dat hier onze volgende rit was :P. Ironisch genoeg was dit geen grapje en kwam de politie WEER naar ons toe om voor ons te zorgen! Alleen hier kwam dus heel erg dat districten-gedoe boven - de militairen waren heel aardig omdat ze ons al eventjes kenden - we hebben een tijdje door hun district gereden - maar de politie wist niet zo goed wie we waren en moest ons nog echt leren kennen. Daarom waren ze formeel, deftig en achterdochtig. Dit gebeurt elke keer - ze komen formeel op ons af, maar aan het einde van het district hebben we een heerlijke tijd met elkaar gehad.
Toen uiteindelijk heel de groep er was kropen we met z'n allen in het busje (het was al donker - 22:00 gok ik) dat ons naar een restaurantje een paar dorpjes verder bracht. Dit restaurantje was al lang dicht, en de mensen werden uit bed gehaald om nog voor ons te kunnen zorgen! (wel was ook te merken dat we dichterbij Istanbul kwamen - ik gokte dat we zo'n 50 lire voor de hele groep moesten betalen (we hebben al 2 weken lang voor NIKS gegeten :P), maar dit keer was het toch echt 250).
Hierna kropen we weer het politiebusje in en gingen we (met zwaailichten en al!!) richting Istanbul.
De agenten hadden nachtdienst en waren intussen al vrienden van ons geworden ;). Daarom wilden ze, voordat ze ons ergens achterlieten bij een slaapplek, eerst een tour geven. We reden op een gegeven moment de buitenwijk van Istanbul binnen, en er ging zo'n grote kick door me heen - we hebben het gehaald! We zijn in Istanbul aangekomen!! Ik was heel erg enthousiast en trots :).
Onze eerste stop van de tour was bij een waterleidingbedrijf (waar deze agenten waarschijnlijk elke nacht kwamen om thee te drinken - ze waren niet verbaasd dat we kwamen en ze begonnen meteen als oude vrienden met elkaar te praten). Hier hebben we zulke mooie dingen gezien - op de weg erheen, door het pikdonker, zag ik dat de weg helemaal vol lag met witte dingen. Ik kon niet goed zien wat het was, en was heel erg benieuwd. Toen we eventjes langzamer reden zag ik wat het was - sprinkhanen! ENORME sprinkhanen - zeker zo groot als mijn hand. En de hele weg lag vol, het waren er duizenden! De agenten stopten even zodat we ze konden bewonderen, en we zagen ze met z'n allen tegelijk zo de weg over springen (daarna schuldig voelen toen we verder reden, omdat we per seconde over zo'n 10 sprinkhanen reden :P). Ook was ik heel blij dat ik niet buiten stond, want deze insecten waren toch echt wel de grootste die ik ooit gezien had.
Onze tweede stop was bij het stuwmeer - we zagen overal lichtjes langs het water en keken benieuwd naar wat dit was. Opeens werd het ons duidelijk - vissers! Er zaten tientallen vissers, allemaal met hun tentje en vuurtje, langs het water. Als we naar beneden keken zagen we ze zitten, maar ook kilometers verderop zagen we nog lichtjes. Dit was heel mooi om te zien, dat ze met z'n allen met hun tentjes OVERAL bij het meer zaten te vissen 's nachts :). ***
We dronken thee bij de mensen van het waterleidingsbedrijf, die duidelijk heel erg blij waren om mensen daar te zien (naast de agenten). Weer werd alles en iedereen erbij gehaald (via de telefoon opgeroepen!), maar dit keer was het echt midden in de nacht en werden mensen uit bed gehaald om de buitenlanders te zien. Daarna begonnen we wel echt moe te worden en bedankten we de agenten - nu wilden we wel echt naar een hotel. Daarom moesten ze hun leuke nachtdienst opgeven om voor ons een hotel te zoeken in het voor mij oh zo mysterieuze en mooie Istanbul.
Uiteindelijk hield in Istanbul ook ergens middenin de stad hun district op en werden we in de taxi naar ons hotel gebracht, waar we allemaal als een blok hebben geslapen - nagenietend van het feit dat we 3 uur lang met zwaailichten aan (!) door de stad zijn gereden.
Dag 11: De grotten
's Ochtends hebben we bij ons stamrestaurant (:P) ontbeten in Akalan - bij de Grieken. Zij hebben ons de weg laten zien hoe we het beste onze route van de dag konden starten - twee van ons zijn meegegaan in de auto om te kijken waar het beste beginpunt was.
We hadden een erg mooie wandeling over een onverhard weggetje (waar mijn voorkeur naar uit gaat, heb ik wel gemerkt!) naar Subasi. ***
Hier hebben we heerlijk brood gekocht en twee gidsen gestrikt - er waren twee jonge jongens op een motor die ons heel graag alle historische feitjes onderweg naar het volgende dorp lieten zien :).
Dus zo volgden we de motorrijders over een klein autoweggetje. We kwamen langs bunkers uit de Eerste Wereldoorlog, een oud mannetje die houtskool maakte, en uiteindelijk bij een 'grot'. Het enige nadeel van de grot was dat we eerst een steile helling af moesten, en het vanaf daar nog maar een mysterie bleef of we er echt in konden. Maar, avontuurlijk als wij waren, gingen we (met motor en al!) de helling af richting een klein bos.
Met de twee jongens voorop kropen we het bos door, ons afvragend of we niet naar het volgende dorp moesten gaan :P, tot het te dicht bebost was en we weer terug moesten. Een van de jongens ging snel op de motor terug naar boven om een bijl (!) te halen bij de oude man van het houtskool, en zo gingen we verder - Sedat was serieus een pad aan het hakken! *** We liepen langzaam maar zeker omlaag het bos in - we konden geen meter voor ons kijken aangezien overal takken waren, maar door de bijl kwam er steeds meer ruimte vrij waar we doorheen konden. De bomen werden hoger, dikker - het werd langzaam maar zeker donker in het bos, en met elke stap die we zetten werd het steeds kouder! (koude luchtstroom uit de grot - met elke meter konden we aan de lucht merken dat we dichterbij kwamen).
Uiteindelijk zagen we een grote zwarte ruimte en merkten we dat we in de grot aanbeland waren. Alleen dit was niet een normale grot - het was door mensen gemaakt (waarschijnlijk ook tijdens een oorlog) - METERS hoog, enorm, super mooi - en het was een gangenstelsel (een soort doolhof) dat naar Istanbul liep! :)
Dit was heel erg speciaal om te zien. *** *** ***
Even later, toen we weer veilig op de weg waren, hebben we afscheid genomen van de jongens. Ze lieten ons achter met instructies over hoe we in het volgende dorp moesten komen (bij de eerste driesprong links, twee driesprong rechts - niet anders doen, anders kom je in militair gebied). Hier gingen we weer echt de bossen in, en de bergen (grote heuvels) op. Het was een prachtige wandeling - we hebben heerlijk gestruind over kleine paadjes, en veel natuur gezien. Wel hebben we veel getwist over wat wel of niet een driesprong was, waardoor we uiteindelijk heel erg verdwaald raakten.
In principe was er geen reden tot paniek - we konden het wel vinden, deze dingen gebeurden. Maar toen er na een uur onenigheid kwam in de groep over waar we heen moesten en men langzaam begon te merken dat het water op raakte, werden we wel een beetje bang. We besloten naar de bergtop te klimmen en vanaf daar te kijken wat er in de wijde omgeving was - alleen maar meer bergen. We konden zien waar ons pad begon, bij de grot - maar dit was zeker wat uren lopen, en zo'n 5 heuvels weer op en af. Voor ons konden we ook alleen maar bergen zien.
Bij dit stukje begon ik echt in paniek te raken - ook vooral omdat niemand echt wist wat we moesten. Sedat was zijn gps vergeten, en we konden echt geen kant op. Sommige mensen wilden teruglopen - maar dit was zeker nog zo'n 3 uur, en ik kon eerlijk gezegd geen stap meer zetten. Ik wilde door en wonderbaarlijk genoeg een weg vinden :P, want ik had zo'n dorst en ik was zo moe! Ik had het gehad met die bergen.
De helft van de groep liep hoopvol door, en de rest had er geen vertrouwen meer in en bleef zitten. Het was allemaal heel erg hopeloos.
Toen werd ik ineens gebeld door mijn vriendje - ik was heel blij om tegen iemand aan te kunnen zeuren :P en wilde heel graag steun van hem, want ik was echt ten einde raad. Ik legde onze situatie uit, en toen bedacht Sedat ineens dat hij ons wel kon helpen..
Ik gaf de telefoon aan Sedat, die toevallig wel zijn trackr apparaatje bij zich had - een wonderbaarlijk apparaat dat signalen doorstuurt die mensen op internet kunnen oppakken!
Mijn vriendje keek waar we waren en vertelde dat er geen kilometer verderop een grote autoweg liep! Dit gaf me zoveel moed dat ik vooruit RENDE, ik had al mijn energie en hoop weer terug. Iets verder (nog wel bijna een uur lopen, maar met mijn energie kick had ik dat niet eens door) kwamen we aan bij een autoweg. Ik was zo blij en zo dankbaar dat mijn vriendje TOEN besloot om te bellen en ook nog zulk goed nieuws had! Hij was onze redder van de dag :P.
Op de weg stond er al een auto ons op te wachten. We hadden namelijk een adresje in dit dorp waar we konden slapen - een Nederlandse vrouw (Maria) die met een Turkse man (Sinan) getrouwd was. We stapten de auto in, dronken heel veel water en waren weer zo blij dat we veilig uit de bergen waren gekomen!
Onderweg zagen we ook nog met grote letters op de bergen staan dat het militair SCHIET terrein was en er absoluut niemand mocht komen :P, oftewel toen waren we nog blijer dat we er levend uit waren gekomen ;).
Sinan bracht ons naar een soort villa wijk waar hij en Maria woonden - het was weer heerlijk om ergens thuis te komen. Ook al kenden we Maria en Sinan niet, we voelden ons er meteen thuis (Maria was een heel erg enthousiaste en vrolijke vrouw die ons daar meer dan welkom liet voelen :)). We kregen allemaal bedden, en een eigen douche op de kamer.
Ze hadden een enorm huis - het grootste dat ik ooit gezien heb, als ik eerlijk ben - een prachtige woonkamer met een heel hoog plafond, meerdere slaapkamers met badkamer, een gigantische bostuin (met zwembad! :P) en Maria had een atelier - zij was kunstenares.
We doken binnen een paar minuten na aankomst het zwembad in (we hadden het zo warm van al het geklim in de bergen) en hebben daar heerlijk gezwommen! Daarna hebben we aan de bar in de tuin gezeten en wijn gedronken - voor het eerst in weken voor ons. We hadden ineens zoveel luxe, na het opdrogen in de bergen was dit een soort cultuurshock voor ons. De tafel boven op het terras werd gedekt, de barbecue ging aan, en we hebben gewoon zitten barbecueen! Wat moeten andere pelgrims wel niet van ons denken :P.
We hebben heel erg genoten van een avondje gewoon lekker niks hoeven doen, en alles wat we wilden bij de hand te hebben. We hebben heel leuk gepraat met Maria en Sinan - twee geweldig aardige mensen. Ze kennen ons omdat ze zelf van Istanbul naar Amsterdam willen lopen en hoorden dat Sedat het omgekeerd aan het doen was. Hierdoor hadden ze ook veel begrip voor ons en wilden ze in alle detail weten hoe de wandeling voor ons was en wat we voor hen konden aanraden qua training en bepakking.
's Avonds hebben we allemaal lekker in ons eigen bed gelegen en hebben we nog lekker nagenoten van alle gastvrijheid die we vandaag, en alle dagen daarvoor hebben meegemaakt :).
We hadden een erg mooie wandeling over een onverhard weggetje (waar mijn voorkeur naar uit gaat, heb ik wel gemerkt!) naar Subasi. ***
Hier hebben we heerlijk brood gekocht en twee gidsen gestrikt - er waren twee jonge jongens op een motor die ons heel graag alle historische feitjes onderweg naar het volgende dorp lieten zien :).
Dus zo volgden we de motorrijders over een klein autoweggetje. We kwamen langs bunkers uit de Eerste Wereldoorlog, een oud mannetje die houtskool maakte, en uiteindelijk bij een 'grot'. Het enige nadeel van de grot was dat we eerst een steile helling af moesten, en het vanaf daar nog maar een mysterie bleef of we er echt in konden. Maar, avontuurlijk als wij waren, gingen we (met motor en al!) de helling af richting een klein bos.
Met de twee jongens voorop kropen we het bos door, ons afvragend of we niet naar het volgende dorp moesten gaan :P, tot het te dicht bebost was en we weer terug moesten. Een van de jongens ging snel op de motor terug naar boven om een bijl (!) te halen bij de oude man van het houtskool, en zo gingen we verder - Sedat was serieus een pad aan het hakken! *** We liepen langzaam maar zeker omlaag het bos in - we konden geen meter voor ons kijken aangezien overal takken waren, maar door de bijl kwam er steeds meer ruimte vrij waar we doorheen konden. De bomen werden hoger, dikker - het werd langzaam maar zeker donker in het bos, en met elke stap die we zetten werd het steeds kouder! (koude luchtstroom uit de grot - met elke meter konden we aan de lucht merken dat we dichterbij kwamen).
Uiteindelijk zagen we een grote zwarte ruimte en merkten we dat we in de grot aanbeland waren. Alleen dit was niet een normale grot - het was door mensen gemaakt (waarschijnlijk ook tijdens een oorlog) - METERS hoog, enorm, super mooi - en het was een gangenstelsel (een soort doolhof) dat naar Istanbul liep! :)
Dit was heel erg speciaal om te zien. *** *** ***
Even later, toen we weer veilig op de weg waren, hebben we afscheid genomen van de jongens. Ze lieten ons achter met instructies over hoe we in het volgende dorp moesten komen (bij de eerste driesprong links, twee driesprong rechts - niet anders doen, anders kom je in militair gebied). Hier gingen we weer echt de bossen in, en de bergen (grote heuvels) op. Het was een prachtige wandeling - we hebben heerlijk gestruind over kleine paadjes, en veel natuur gezien. Wel hebben we veel getwist over wat wel of niet een driesprong was, waardoor we uiteindelijk heel erg verdwaald raakten.
In principe was er geen reden tot paniek - we konden het wel vinden, deze dingen gebeurden. Maar toen er na een uur onenigheid kwam in de groep over waar we heen moesten en men langzaam begon te merken dat het water op raakte, werden we wel een beetje bang. We besloten naar de bergtop te klimmen en vanaf daar te kijken wat er in de wijde omgeving was - alleen maar meer bergen. We konden zien waar ons pad begon, bij de grot - maar dit was zeker wat uren lopen, en zo'n 5 heuvels weer op en af. Voor ons konden we ook alleen maar bergen zien.
Bij dit stukje begon ik echt in paniek te raken - ook vooral omdat niemand echt wist wat we moesten. Sedat was zijn gps vergeten, en we konden echt geen kant op. Sommige mensen wilden teruglopen - maar dit was zeker nog zo'n 3 uur, en ik kon eerlijk gezegd geen stap meer zetten. Ik wilde door en wonderbaarlijk genoeg een weg vinden :P, want ik had zo'n dorst en ik was zo moe! Ik had het gehad met die bergen.
De helft van de groep liep hoopvol door, en de rest had er geen vertrouwen meer in en bleef zitten. Het was allemaal heel erg hopeloos.
Toen werd ik ineens gebeld door mijn vriendje - ik was heel blij om tegen iemand aan te kunnen zeuren :P en wilde heel graag steun van hem, want ik was echt ten einde raad. Ik legde onze situatie uit, en toen bedacht Sedat ineens dat hij ons wel kon helpen..
Ik gaf de telefoon aan Sedat, die toevallig wel zijn trackr apparaatje bij zich had - een wonderbaarlijk apparaat dat signalen doorstuurt die mensen op internet kunnen oppakken!
Mijn vriendje keek waar we waren en vertelde dat er geen kilometer verderop een grote autoweg liep! Dit gaf me zoveel moed dat ik vooruit RENDE, ik had al mijn energie en hoop weer terug. Iets verder (nog wel bijna een uur lopen, maar met mijn energie kick had ik dat niet eens door) kwamen we aan bij een autoweg. Ik was zo blij en zo dankbaar dat mijn vriendje TOEN besloot om te bellen en ook nog zulk goed nieuws had! Hij was onze redder van de dag :P.
Op de weg stond er al een auto ons op te wachten. We hadden namelijk een adresje in dit dorp waar we konden slapen - een Nederlandse vrouw (Maria) die met een Turkse man (Sinan) getrouwd was. We stapten de auto in, dronken heel veel water en waren weer zo blij dat we veilig uit de bergen waren gekomen!
Onderweg zagen we ook nog met grote letters op de bergen staan dat het militair SCHIET terrein was en er absoluut niemand mocht komen :P, oftewel toen waren we nog blijer dat we er levend uit waren gekomen ;).
Sinan bracht ons naar een soort villa wijk waar hij en Maria woonden - het was weer heerlijk om ergens thuis te komen. Ook al kenden we Maria en Sinan niet, we voelden ons er meteen thuis (Maria was een heel erg enthousiaste en vrolijke vrouw die ons daar meer dan welkom liet voelen :)). We kregen allemaal bedden, en een eigen douche op de kamer.
Ze hadden een enorm huis - het grootste dat ik ooit gezien heb, als ik eerlijk ben - een prachtige woonkamer met een heel hoog plafond, meerdere slaapkamers met badkamer, een gigantische bostuin (met zwembad! :P) en Maria had een atelier - zij was kunstenares.
We doken binnen een paar minuten na aankomst het zwembad in (we hadden het zo warm van al het geklim in de bergen) en hebben daar heerlijk gezwommen! Daarna hebben we aan de bar in de tuin gezeten en wijn gedronken - voor het eerst in weken voor ons. We hadden ineens zoveel luxe, na het opdrogen in de bergen was dit een soort cultuurshock voor ons. De tafel boven op het terras werd gedekt, de barbecue ging aan, en we hebben gewoon zitten barbecueen! Wat moeten andere pelgrims wel niet van ons denken :P.
We hebben heel erg genoten van een avondje gewoon lekker niks hoeven doen, en alles wat we wilden bij de hand te hebben. We hebben heel leuk gepraat met Maria en Sinan - twee geweldig aardige mensen. Ze kennen ons omdat ze zelf van Istanbul naar Amsterdam willen lopen en hoorden dat Sedat het omgekeerd aan het doen was. Hierdoor hadden ze ook veel begrip voor ons en wilden ze in alle detail weten hoe de wandeling voor ons was en wat we voor hen konden aanraden qua training en bepakking.
's Avonds hebben we allemaal lekker in ons eigen bed gelegen en hebben we nog lekker nagenoten van alle gastvrijheid die we vandaag, en alle dagen daarvoor hebben meegemaakt :).
Dag 10: De Grieken
Na een heel erg lange nacht hebben we lekker uıtgeslapen en zıjn we (redelıjk) opgeknapt op de bus gestapt. We hebben met Sedat gebeld, en die was zelf ook ziek geworden! Aangezien hij op een strak tijdschema zit moest hij wel doorlopen, maar het is allemaal goed gegaan!
Het eindpunt van de groep zou het dorpje Akalan zijn - daarom zijn we op het hotelbusje gestapt en hebben we weer een mooie busrit gehad (al die asfalt wegen zien waar we NIET langs hoefden te lopen! :P). Op de helft kwamen we de rest van de groep nog tegen - die hebben we uitgebreid geknuffeld (we hadden ze wel een hele dag niet gezien!) en veel succes gewenst voor de rest van de dag (terwijl wij nog eventjes lekker lui door reden - wat ook flink nodig was voor onze voeten + ziekheid).
We kwamen met z'n drieen in Akalan aan en gingen, zoals gewoonlijk, in het theehuis zitten. Terwijl we ons hardop verbaasden over het feit dat we nooit vrouwen zagen in deze cafe's, kwamen er natuurlijk weer hordes mannen aanlopen die heel erg benieuwd waren wat buitenlanders in hun kleine dorpje deden en geanimeerd Turks aan het praten waren. We hebben ze de kaart laten zien ('Kijk, dit hebben we al gelopen, en hier gaan we heen: Istanbul!'), waarop ook zoals gewoonlijk weer een taxi werd gebeld :P. In Turkije lopen alleen de arme mensen, en als ze een stel rijke Westerlingen zien kunnen ze niet begrijpen dat we echt naar Istanbul lopen. Alleen dit keer begrepen ze het - we lopen - maar waarom? Hierdoor werd voor de laatste keer de telefoon gepakt en werd er 'iemand' gebeld. Wij gingen weer lekker zitten en lieten ze maar met rust - er is niet veel contact mogelijk zonder Sedat erbij - en dronken lekker lui onze thee, terwijl de tassen van de rest van de groep in de hoek van het terras zaten te wachten. ***
Een paar minuten later kwam er een heel erg enthousiast meisje het terras opgerend - zij was het die gebeld was! Het was een meisje van begin 20 die Engels kon praten (waarschijnlijk de enige van heel het dorp!) en die heel erg blij was met eindelijk eens leven in haar saaie dorpje. We hebben heel erg lang daar zitten praten - het meisje bleef heel blij en was constant aan het lachen. Wij vroegen haar waarom er nooit vrouwen in de cafe's zaten, en ze zei dat het echt verboden was! (en wij zitten er elke dag! :P haalt niet weg dat we het een beetje onzin vinden?)Ze vertelde ook dat ze Grieks was, maar haar hele leven al in Turkije woonde, en dat haar ouders een restaurantje hadden verderop. Wij begonnen wel honger te krijgen en waren heel erg blij om weer (! we worden verwend!) warm eten te krijgen. Daarom gingen we met onze nieuwe vriendin mee naar het restaurantje waar we warm ontvangen werden door haar ouders :). *** Dit was ook heel erg mooi - het hele feit dat er iemand werd gebeld om voor ons te vertalen en ons op ons gemak te laten voelen.
Toen we gegeten hadden kregen we heel veel slaapmogelijkheden aangeboden - we hebben een paar achtertuinen, hangmatten en moestuintjes gezien ***, maar niks was echt iets waar we veel aan hadden met onze tenten (te hobbelig, te steil, etc). Uiteindelijk werd de burgemeester er weer bij gehaald (en dit allemaal binnen een paar minuten - we hadden zelf niet veel tijd om het te bevatten :P) die een huis voor ons had!
Het huisje was een verlaten medisch station (niet lang geleden gebouwd - waarschijnlijk nooit iets mee gedaan, jammer genoeg) wat ECHT perfect was! We hadden een eigen voortuin, toilet, drie slaapkamers, een keuken..! *** ***
Dit was weer een van die ongelooflijke dingen die je meemaakt - we waren drie vrouwen, hopeloos verdwaald :P, met acht grote rugzakken in een cafe - een uur later waren we drie vrouwen helemaal op ons gemak in een dorpje.. met een eigen huis, aangeboden gekregen door de burgemeester!
Alle tassen stonden nog in het cafe, maar ook dat bleek geen probleem te zijn voor deze gemeenschap. Toen we terug waren in het cafeetje stond er een grote tractor met achter een grote laadbak. Met z'n allen hebben we de tassen in de bak geladen, en ik heb samen met het Griekse meisje (Hülya) achterop gestaan terwijl we door het dorp reden.
De tassen werden door de burgemeester het huis in gedragen, en toen onze chauffeur binnen merkte dat we geen douchekop hadden was hij snel weer het dorp ingegaan om ook nog onze eigen douchekop aan te schaffen. ***
Toen was het perfect - dak boven ons hoofd, tuin, toilet, douche! We hebben ze duizenden keren bedankt en voelden ons erg vredig. We hebben onze matjes neergelegd en zijn nog even een paar uurtjes gaan liggen - het was allemaal wel erg veel voor ons.
Toen we later op de middag wakker werden hebben we het dorp verkent - in de moskee gekeken (waar bovenin een schooltje zat!) en broodjes gegeten in het park. Terwijl we lekker zaten te eten kwam de rest van de groep gehavend aan - ze hadden door doorns moeten lopen, en over het hete asfalt - ze verzekerden ons ervan dat we niet veel gemist hebben.
We hebben ze snel het huis laten zien (wat ze uiteraard helemaal geweldig vonden!) en iedereen heeft de splinternieuwe douche geprobeerd.
's Avonds aten we weer bij het Griekse gezin - die heel erg blij waren om zo'n grote groep te ontvangen. We konden vanuit het raam het levende voorbeeld zien van hoe druk het 's avonds werd bij een bron - er stond een hele file voor de kraantjes met het gezonde water. Mensen vulden liters en liters met flessen en gingen dan weer naar huis.
Het eindpunt van de groep zou het dorpje Akalan zijn - daarom zijn we op het hotelbusje gestapt en hebben we weer een mooie busrit gehad (al die asfalt wegen zien waar we NIET langs hoefden te lopen! :P). Op de helft kwamen we de rest van de groep nog tegen - die hebben we uitgebreid geknuffeld (we hadden ze wel een hele dag niet gezien!) en veel succes gewenst voor de rest van de dag (terwijl wij nog eventjes lekker lui door reden - wat ook flink nodig was voor onze voeten + ziekheid).
We kwamen met z'n drieen in Akalan aan en gingen, zoals gewoonlijk, in het theehuis zitten. Terwijl we ons hardop verbaasden over het feit dat we nooit vrouwen zagen in deze cafe's, kwamen er natuurlijk weer hordes mannen aanlopen die heel erg benieuwd waren wat buitenlanders in hun kleine dorpje deden en geanimeerd Turks aan het praten waren. We hebben ze de kaart laten zien ('Kijk, dit hebben we al gelopen, en hier gaan we heen: Istanbul!'), waarop ook zoals gewoonlijk weer een taxi werd gebeld :P. In Turkije lopen alleen de arme mensen, en als ze een stel rijke Westerlingen zien kunnen ze niet begrijpen dat we echt naar Istanbul lopen. Alleen dit keer begrepen ze het - we lopen - maar waarom? Hierdoor werd voor de laatste keer de telefoon gepakt en werd er 'iemand' gebeld. Wij gingen weer lekker zitten en lieten ze maar met rust - er is niet veel contact mogelijk zonder Sedat erbij - en dronken lekker lui onze thee, terwijl de tassen van de rest van de groep in de hoek van het terras zaten te wachten. ***
Een paar minuten later kwam er een heel erg enthousiast meisje het terras opgerend - zij was het die gebeld was! Het was een meisje van begin 20 die Engels kon praten (waarschijnlijk de enige van heel het dorp!) en die heel erg blij was met eindelijk eens leven in haar saaie dorpje. We hebben heel erg lang daar zitten praten - het meisje bleef heel blij en was constant aan het lachen. Wij vroegen haar waarom er nooit vrouwen in de cafe's zaten, en ze zei dat het echt verboden was! (en wij zitten er elke dag! :P haalt niet weg dat we het een beetje onzin vinden?)Ze vertelde ook dat ze Grieks was, maar haar hele leven al in Turkije woonde, en dat haar ouders een restaurantje hadden verderop. Wij begonnen wel honger te krijgen en waren heel erg blij om weer (! we worden verwend!) warm eten te krijgen. Daarom gingen we met onze nieuwe vriendin mee naar het restaurantje waar we warm ontvangen werden door haar ouders :). *** Dit was ook heel erg mooi - het hele feit dat er iemand werd gebeld om voor ons te vertalen en ons op ons gemak te laten voelen.
Toen we gegeten hadden kregen we heel veel slaapmogelijkheden aangeboden - we hebben een paar achtertuinen, hangmatten en moestuintjes gezien ***, maar niks was echt iets waar we veel aan hadden met onze tenten (te hobbelig, te steil, etc). Uiteindelijk werd de burgemeester er weer bij gehaald (en dit allemaal binnen een paar minuten - we hadden zelf niet veel tijd om het te bevatten :P) die een huis voor ons had!
Het huisje was een verlaten medisch station (niet lang geleden gebouwd - waarschijnlijk nooit iets mee gedaan, jammer genoeg) wat ECHT perfect was! We hadden een eigen voortuin, toilet, drie slaapkamers, een keuken..! *** ***
Dit was weer een van die ongelooflijke dingen die je meemaakt - we waren drie vrouwen, hopeloos verdwaald :P, met acht grote rugzakken in een cafe - een uur later waren we drie vrouwen helemaal op ons gemak in een dorpje.. met een eigen huis, aangeboden gekregen door de burgemeester!
Alle tassen stonden nog in het cafe, maar ook dat bleek geen probleem te zijn voor deze gemeenschap. Toen we terug waren in het cafeetje stond er een grote tractor met achter een grote laadbak. Met z'n allen hebben we de tassen in de bak geladen, en ik heb samen met het Griekse meisje (Hülya) achterop gestaan terwijl we door het dorp reden.
De tassen werden door de burgemeester het huis in gedragen, en toen onze chauffeur binnen merkte dat we geen douchekop hadden was hij snel weer het dorp ingegaan om ook nog onze eigen douchekop aan te schaffen. ***
Toen was het perfect - dak boven ons hoofd, tuin, toilet, douche! We hebben ze duizenden keren bedankt en voelden ons erg vredig. We hebben onze matjes neergelegd en zijn nog even een paar uurtjes gaan liggen - het was allemaal wel erg veel voor ons.
Toen we later op de middag wakker werden hebben we het dorp verkent - in de moskee gekeken (waar bovenin een schooltje zat!) en broodjes gegeten in het park. Terwijl we lekker zaten te eten kwam de rest van de groep gehavend aan - ze hadden door doorns moeten lopen, en over het hete asfalt - ze verzekerden ons ervan dat we niet veel gemist hebben.
We hebben ze snel het huis laten zien (wat ze uiteraard helemaal geweldig vonden!) en iedereen heeft de splinternieuwe douche geprobeerd.
's Avonds aten we weer bij het Griekse gezin - die heel erg blij waren om zo'n grote groep te ontvangen. We konden vanuit het raam het levende voorbeeld zien van hoe druk het 's avonds werd bij een bron - er stond een hele file voor de kraantjes met het gezonde water. Mensen vulden liters en liters met flessen en gingen dan weer naar huis.
Monday, August 3, 2009
Dag 9: Zıekte
's Ochtends bleek dat er heel veel mensen zıek zıjn geweest de hele nacht - ık heb al een tıjdje last van mıjn buık (nıet al te erg, wel gevaarlıjk), maar anderen hebben echt de hele nacht overgegeven. Daarom zıjn we met een groepje ın Saray gebleven - Sedat houdt zıch aan een strıkt schema, dus dıe zal wel door moeten lopen (en dıe was gelukkıg nıet zıek!) en 2 anderen zıjn met hem mee gegaan. Hıer houd ık dus mıjn 2e rustdag, maar dıt keer eerder noodgedwongen. We gaan allemaal nıet het rısıco lopen om nog zıeker te worden, dus ık duık zo ook weer mıjn bed ın en hoop dat het snel met ons allemaal beter zal gaan!
Ik zal jullıe op de hoogte houden!
Ik zal jullıe op de hoogte houden!
Subscribe to:
Posts (Atom)